مقدمه: پری ایمپلنتایتیس پروسه التهابی تأثیر گذار روی بافت اطراف ایمپلنت استئواینتگره شده است که منجر به از دست رفتن استخوان ساپورت کننده می شود. به دلیل اینکه تمیز کردن مکانیکی اطراف ایمپلنت به وسیله سطح خشن شده یا دارای رزوه آن ممانعت می شود، استفاده از دبریدمان مکانیکی به تنهایی ممکن است برای سرکوب میکروفلور کافی نباشد. لذا هدف از این مطالعه تعیین اثر کاربرد تتراسایکلین موضعی بر پلاک ایندکس، ایندکس خونریزی، عمق پاکت اطراف ایمپلنت و فاصله بین شولدر ایمپلنت و مارژین لثه قبل و 6 ماه پس از درمان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه 20 بیمار مبتلا به پری ایمپلنتایتیس با شواهد رادیوگرافیک تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و عمق پروبینگ بزرگتر مساوی 5 میلیمتر که نیاز به درمان resection دارند، انتخاب شدند. در این افراد، ابتدا فلپ جهت دسترسی به استخوان اکسپوز، تهیه شد و رسوبات سخت و نرم از سطوح ایمپلنت با اسکیلر پلاستیکی حذف و سطح ایمپلنت سندبلاست شد. سپس تتراسایکلین موضعی 3 % بر روی سطح ایمپلنت جهت detoxification به کار رفت و فلپ سوچور شد. پارامترهای کلینیکی قبل و 6 ماه بعد (پس از کاربرد تتراسایکلین موضعی 3 %) ثبت شدند. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین عمق پاکت، خونریزی حین پروبینگ و پلاک ایندکس در شش ماه بعد عمل نسبت به قبل عمل بطور معنی داری کمتر بود(p<0.001). میانگین فاصله بین شولدر ایمپلنت و مارژین لثه در شش ماه بعد عمل نسبت به قبل عمل کاهش یافت اما این میزان کاهش از لحاظ آماری معنی دار نبود(p>0.05). نتیجه گیری: استفاده ی مکرر از آنتی بیوتیک موضعی در کنار درمان مکانیکی ضایعات پری ایمپلنتاتیس می تواند باعث بهبودی پارامتر های بالینی نسبت به قبل از درمان گردد. پیشنهاد می شود برای درمان کامل دوره های تکرار شونده ای از آنتی بیوتیک برای درمان پری ایمپلنتاتیس مورد استفاده قرار گیرد.