چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : ناکارآمدی فضاهای تولید شده از نظرگاه گروه های سنی مختلف و گذشت چند دهه از تجارب طراحی و برنامه ریزی فضاهای شهری نشان داد که بسیاری از آن ها نتوانسته اند به آفرینش فضایی مطلوب برای کودکان منجر شوند و این موضوع اولین جرقه های شکل گیری طراحی شهری معطوف به گروه های سنی ویژه اعم از کودکان را به وجود آورد. بر این اساس پژوهش حاضر در صدد برآمده تا مبتنی بر چارچوب اصول شهر دوستدار کودک، شاخص ها و معیارهایی را که بر حضورپذیری کودکان در فضای عمومی شهری تاثیرگذار است مورد سنجش و ارزیابی قرار دهد از این رو ارائه راهبردهایی جهت تقویت حضور آنان در فضاهای عمومی با تاکید بر شاخص های شهر دوستدار کودک ، مبتنی بر روش تحقیق کمی و توصیفی- تحلیلی ارائه نماید. بررسی نتایج به دست آمده نشان داد نزدیکی به فضای عمومی (بوستان محله) در میزان مراجعه ی کودکان و والدینشان به آن بسیار تاثیرگذار است همچنین تجهیز دسترسی به فضای عمومی از طریق مسیرهای ویژه عبوردوچرخه وپیاده ، همجواری فضای عمومی (بوستان محله) با کاربری هایی که می توانند در ساعات مختلف شبانه روز طیف متنوعی از فعالیت های کودکان را پاسخ گو باشند و فاصله از فعالیت هایی که آثار سو و مزاحمی از نظر آلودگی های صوتی، بصری یا محیطی بر محیط اطراف خود دارند یکی از راهبردهای برنامه ریزی کاربری اراضی در چارچوب شهر دوستدار کودک است. همچنین ظرفیت سازی برای اختلاط و ترکیب کاربری ها و پیش بینی فضاهای چندمنظوره و همزمان در فضاهای عمومی محله به منظور امکان پذیری فعالیت گروه های سنی مختلف،به کارگیری الگوی های ترکیبی در طراحی سلسله مراتب شبکه معابرنیز یکی دیگر از راهبردهای طراحی معطوف به کودکان می باشد. با این حال در میان شاخص های تعریف شده ذیل مولفه نظام های فضای عمومی ایمنی بیشترین اهمیت را در افزایش حضورپذیری کودکان و والدینشان داشته است. واژگان کلیدی: شهر دوستدار کودک ، فضای عمومی ، حضورپذیری