پژوهش حاضر به بررسی ارتباط بین منابع قدرت مدیران مدارس و نوآوری معلمان پرداخته است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معلمان زن مقطع متوسطه نظری دخترانه شهر قم(1104نفر) می باشد، که از بین آنان285 نفر با روش نمونه گیری ترکیبی(طبقه ای و خوشه ای چند مرحله ای)، انتخاب گردیدند. به منظور گردآوری داده ها از دو پرسشنامه سنجش منابع قدرت هینکین و شرایخیم (1989) و پرسشنامه سنجش نوآوری سیما علیزاده(1386) با اندکی تغییرات، استفاده گردید. پایایی پرسشنامه ها با آلفای کرونباخ به ترتیب برابر با 895/0 و 742/0 محاسبه گردید. بررسی توصیفی داده ها حاکی از این است که منبع قدرت غالب در بین مدیران از دیدگاه معلمان، قدرت مرجعیت است. سایر اولویت ها به ترتیب برابر با قدرت قانونی، قدرت تخصص، قدرت پاداش و قدرت اجبار است. تحلیل استنباطی داده ها نشان داد که بین منبع قدرت پاداش، مرجعیت، تخصص و قانونی مدیران با نوآوری معلمان رابطه مستقیم و معنادار و بین قدرت اجبار مدیران با نوآوری معلمان رابطه معکوس و معناداری وجود دارد. همچنین آزمون رگرسیون چندگانه نیز نشان داد که قدرت قانون در جهت مثبت و قدرت اجبار در جهت معکوس بیشترین نقش را در پیش بینی نوآوری معلمان دارند.