چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : ناکارآمدی فضاهای تولید شده از نظرگاه گروه های سنی مختلف و گذشت چند دهه از تجارب طراحی و برنامه ریزی فضاهای شهری نشان داد که بسیاری از آن ها نتوانسته اند به آفرینش فضایی مطلوب برای کودکان منجر شوند و این موضوع اولین جرقه های شکل گیری طراحی شهری معطوف به گروه های سنی ویژه اعم از کودکان را به وجود آورد. بر این اساس پژوهش حاضر در صدد برآمده تا مبتنی بر چارچوب اصول شهر دوستدار کودک، شاخص ها و معیارهایی را که بر حضورپذیری کودکان در فضای عمومی شهری تاثیرگذار است مورد سنجش و ارزیابی قرار دهد از این رو ارائه راهبردهایی جهت تقویت حضور آنان در فضاهای عمومی با تاکید بر شاخص های شهر دوستدار کودک ، مبتنی بر روش تحقیق کمی و توصیفی- تحلیلی ارائه نماید. بررسی نتایج به دست آمده نشان داد نزدیکی به فضای عمومی (بوستان محله) در میزان مراجعه ی کودکان و والدینشان به آن بسیار تاثیرگذار است همچنین تجهیز دسترسی به فضای عمومی از طریق مسیرهای ویژه عبوردوچرخه وپیاده ، همجواری فضای عمومی (بوستان محله) با کاربری هایی که می توانند در ساعات مختلف شبانه روز طیف متنوعی از فعالیت های کودکان را پاسخ گو باشند و فاصله از فعالیت هایی که آثار سو و مزاحمی از نظر آلودگی های صوتی، بصری یا محیطی بر محیط اطراف خود دارند یکی از راهبردهای برنامه ریزی کاربری اراضی در چارچوب شهر دوستدار کودک است. همچنین ظرفیت سازی برای اختلاط و ترکیب کاربری ها و پیش بینی فضاهای چندمنظوره و همزمان در فضاهای عمومی محله به منظور امکان پذیری فعالیت گروه های سنی مختلف،به کارگیری الگوی های ترکیبی در طراحی سلسله مراتب شبکه معابرنیز یکی دیگر از راهبردهای طراحی معطوف به کودکان می باشد. با این حال در میان شاخص های تعریف شده ذیل مولفه نظام های فضای عمومی ایمنی بیشترین اهمیت را در افزایش حضورپذیری کودکان و والدینشان داشته است. واژگان کلیدی: شهر دوستدار کودک ، فضای عمومی ، حضورپذیری

فضاهای شهری عرصه هایی هستند که زندگی جمعی در آنها جریان دارد. فعالیت و حضور در این فضاها ضمن فراهم آوردن عرصه ای برای تعامل افراد، در سرزندگی و سلامت استفاده کنندگان موثر است. نیاز به حضور در فضاهای عمومی برای همه گروه ها فارغ از جنسیت، سن، سطح درآمد، شغل و ... امری ضروری است. با تبدیل جامعه سنتی به مدرن، حضور زنان در عرصه های اجتماعی پررنگ شده، اما فضاهای عمومی متناسب با این افزایش حضور طراحی نشده اند و زنان به طور مکرر در بهره برداری از فضاها و اماکن عمومی محدودیت ها و ناسازگاری هایی را تجربه می کنند. بر این اساس، هدف های اصلی پژوهش حاضر، بررسی چگونگی تاثیر مولفه های کیفیت فضاهای عمومی شهری بر میزان حضورپذیری بانوان، بررسی شاخص های فضاهای شهری مناسب زنان در محدوده بوستان دانشجو و ارائه راهکار های لازم به منظور افزایش حضورپذیری بانوان در بوستان دانشجو می¬باشد. در پژوهش حاضر از روش توصیفی و تحلیلی استفاده شده است. برای آزمون فرضیه ها، از روش تهیه پرسشنامه در محدوده مطالعاتی استفاده شده است و نتایج حاصل در نرم افزار آماری spss وارد شده و به کمک آزمون کای دو و ضریب همبستگی پیرسون و جداول و نمودار های فراوانی، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته اند. نتایج نشان داد که برخی از متغیر های سنجش کیفیت فضاهای عمومی شهری، بر میزان حضور پذیری بانوان به بوستان دانشجو تاثیر مستقیم دارند، بدین معنی که با افزایش مطلوبیت این متغیر ها در بوستان دانشجو، میزان حضور پذیری بانوان به این بوستان افزایش می¬یابد. این متغیرها عبارت اند از: دسترسی به حمل و نقل عمومی، در اختیار داشتن وسیله نقلیه مناسب، سرگرم کننده بودن فضا، وجود بستری برای فعالیت های انفرادی، وجود گزینه های متفاوت برای سرگرمی و فعالیت، تمایل به دیدار دوستان در فضا، احساس آشنایی افراد با سایرین در فضا، مکان کافی نشستن، احساس لذت از قدم زدن در فضا، شادی فضا، حضور پررنگ مردم در ساعات مختلف شبانه روز، شناسایی قسمت های مختلف فضا. همچنین در ارتباط با شاخص های فضاهای شهری مناسب زنان، شاخص ارائه خدمات کارامد و شاخص فعال سازی طیف متنوعی از عملکرد ها در حد ضعیف رعایت شده است و این بوستان به منظور بهبود شرایط در این زمینه نیاز به مداخله و برنامه ریزی و طراحی دارد. همچنین در این بوستان شاخص امنیت در حد متوسط و شاخص پاکیزگی فضا و دسترسی به حمل و نقل عمومی در حد زیاد رعایت شده است.