پژوهش حاضردر چارچوب یک مدل علّی رابطه جو سازمانی، رضایت شغلی، عملکرد شغلی و هدف گرایی را مورد بررسی قرار داد. در این مدل ابعاد جو سازمانی به عنوان متغیر برون زاد، هدف گرایی به عنوان متغیر واسطه ای و عملکرد و رضایت شغلی به عنوان متغیر درون زاد در نظر گرفته شد. شرکت کنندگان پژوهش 280 نفر از کارکنان رسمی، پیمانی و قراردادی دانشگاه شیراز بودند که بر اساس روش نمونه گیری طبقه ای با نسبت ثابت انتخاب شدند. به منظور اندازه گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه جو سازمانی کنزی(2008)، مقیاس هدف گرایی باتون، ماتئووزاجاک(1996)، پرسشنامه رفتار شهروندی لی وآلن(2002) و رضایت شغلی اسپکتور(1997) استفاده شد. پایایی ابزار های پژوهش بوسیله ضریب آلفای کرونباخ و روایی آنها به کمک همسانی درونی تعیین شد. مدل فرضی پژوهش با استفاده از روش رگرسیون متوالی همزمان بر طبق مراحل بارون و کنی(1989) مورد آزمون قرار گرفت و نتایج نشان داد: 1) دو متغیر سیستم های باز و اهداف منطقی پیش بینی کننده ی مثبت عملکرد شغلی می باشد.2) متغیر جو روابط انسانی پیش بینی کننده ی منفی عملکرد گرایشی بود. 3) جو سیستم های باز پیش بینی کننده ی مثبت تسلط گرایشی بود. 4) جو روابط انسانی و فرایندهای درونی پیش بینی کننده ی مثبت رضایت شغلی و جو سیستم باز پیش بینی کننده ی منفی رضایت شغلی بودند. 5) در خصوص نقش واسطه هدف گرایی بین ابعاد جو سازمانی و عملکرد شغلی نتایج حاصل از تحلیل مسیر بیانگر نقش واسطه ای هر دو بعد هدف گرایی بودند و از بین مسیرها، مسیر جو سیستم های باز به واسطه تسلط گرایشی قوی ترین مسیر واسطه گری بود. 6) در خصوص نقش واسطه هدف گرایی بین ابعاد جو سازمانی و رضایت شغلی نتایج حاصل از تحلیل مسیر نقش واسطه ای یک بعد از هدف گرایشی (تسلط گرایشی) بود. در مجموع یافته های پژوهش نشان داد که انگیزش پیشرفت کارکنان تا حد زیادی از جو سازمانی تاثیر می پذیرد. همچنین نوع هدف یا انگیزه فرد بر میزان رضایت از شغل و عمکرد او تاثیر می گذارد. در نهایت نیز می توان نتیجه گرفت که جو سازمانی به واسطه نوع هدف گرایی پیشرفتی که در افراد تقویت می کند بر رضایت و عملکرد شغلی اثر می گذارد.