آمادگی کارکردی حاکی از توانایی انجام فعالیت¬های روزمره زندگی با اطمینان و بطور مستقل است. افسردگی در بیماری پارکینسون شایع است و به طور قابل توجهی منجر به کاهش کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به pd می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر 10 هفته فعالیت¬های کارکردی بر سطح آمادگی کارکردی، افسردگی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به پارکینسون بود. روش پژوهش، نیمه تجربی از نوع کاربردی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل می¬باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان و مردان مبتلا به پارکینسون ایدیوپاتیک کلینیک بیماریهای مغز و اعصاب سالمندان یادمان و بیماران بخش مغز و اعصاب بیمارستان توس واقع در شهر تهران با دامنه سنی 75-55 سال بود. نمونه گیری به روش هدفمند و در دسترس انجام شد و تعداد 40 بیمار، 20 زن و 20 مرد به صورت تصادفی در گروههای کنترل و تجربی (4 گروه 10 نفره) قرار گرفتند. زنان گروه کنترل (10 نفر، به ترتیب با میانگین سنی 29/5 ± 60/65 و میانگین سطح بیماری 94/0 ± 30/2) و زنان گروه آزمایش (10 نفر با میانگین سنی 69/6 ± 90/64 و میانگین سطح بیماری 69/0 ± 40/2)، مردان گروه کنترل (10 نفر با میانگین سن 78/6 ± 40/67 و میانگین سطح بیماری 42/0 ± 80/2) و مردان گروه آزمایش (10 نفر با میانگین سنی 21/8 ± 70/66 و میانگین سطح بیماری 52/0 ± 50/2) قرار گرفتند. قبل از اجرای تمرینات، سوابق پزشکی، اطلاعات جمعیت شناختی، سطح و شدت بیماری، وضعیت ذهنی، سطح آمادگی کارکردی، شاخص توده بدنی و کیفیت زندگی بیماران به ترتیب با استفاده از پرونده سلامت، فرم مشخصات فردی، مقیاس updrs و h&y، پرسشنامه mmse، آزمون fft، bmi، پرشسنامه pdql جمع¬آوری شد. آزمودنی¬های گروه تجربی برنامه فعالیت¬های کارکردی را به مدت 10 هفته و سه جلسه در هفته انجام دادند، در حالیکه افراد گروه کنترل تنها به درمان دارویی پرداختند. داده¬ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (آزمون manova، anova و آزمونهای t-test) در نرم افزار spss (نسخه 18) و در سطح (05/0>p) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که بین نمرات آمادگی کارکردی، افسردگی و کیفیت زندگی افراد گروه کنترل در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری وجود ندارد در حالیکه در گروه تجربی بین نمرات آمادگی کارکردی، افسردگی و کیفیت زندگی در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد که نشان دهنده تأثیر مثبت تمرینات کارکردی بر تمامی متغیرهای وابسته در گروه آزمایش است. با توجه به یافته¬های تحقیق می¬توان دریافت که فعالیت¬های کارکردی باعث بهبود آمادگی کارکردی، افسردگی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به پارکینسون شده و در استقلال این افراد جهت انجام تکالیف روزانه بسیار موثر است. بعلاوه با توجه به اینکه انجام تمرینات کارکردی کم هزینه بوده و هیچ گونه عوارض منفی ندارد، اجرای آن به تمامی بیماران مبتلا به پارکینسون توصیه می شود.