در چند دهه اخیر، مهم ترین توسعه انقلابی در ساخت و اجرای بتن، استفاده از بتن های خودتراکم می باشد. استفاده از این بتن ها بدلیل داشتن مزایای فراوان روبه افزایش می باشد.لذا شناخت ویژگیها و مسائل مرتبط با این نوع بتن لازم و ضروری بنظر می رسد.یکی از مهمترین پارامترهای تاثیر گذار بر دوام سازه های بتنی شرایط و نحوه عمل آوری آن ها می باشد, بطوریکه یک بتن با کیفیت مطلوب (از نظر نسبت آب به سیمان، عیار سیمان، بافت دانه بندی مناسب،...) می تواند عملکرد ضعیف تری در شرایط محیطی بهره برداری در برابر عوامل مخرب نسبت به یک بتن با کیفیت ساخت پایین تر به جهت شرایط نامناسب عمل آوری داشته باشد. از سوی دیگرروش های متعددی برای عمل آوری بتن وجود داشته که با توجه به امکانات هر کارگاه مورد استفاده قرار خواهد گرفت. لذا هدف این تحقیق آزمایشگاهی بررسی شرایط مختلف عمل آوری بر برخی پارامترهای دوام می باشد. بررسی تاثیر شرایط عمل آوری کارگاهی نیز از دیگر اهداف این تحقیق می باشد. در این تحقیق سه طرح مخلوط بتن خودتراکم با دو نسبت آب به سیمان 0.35و0.45ساخته شده و در شرایط مختلف با آب ,گونی و حوضچه آب به مدت هفت روزعمل آوری شده و سپس بعد از 28روز مورد آزمایش دوامی آزمایش جذب آب سطحی , و آزمایش مقاومت فشاری قرار گرفته است. همچنین در جریان این تحقیق، آزمایشات مختلف رئولوژی بتن خودتراکم از قبیل اسلامپ فلو، حلقه j ، جعبه l ,جعبهu و قیف v نیز انجام شده است. نتایج این بررسی ها نشان می دهد که افزایش نسبت آب به سیمان باعث کاهش دوام و کاهش مقاومت بتن خودتراکم شده است. در مورد نتایج عمل آوری در تمامی طرح ها مشاهده شده است که در عمل آوری با حوضچه آب دوام و مقاومت بتن خود تراکم افزایش یافته است و در مورد عمل آوری با نایلون و گونی درنسبت آب به سیمان 0.45عمل آوری با نایلون نسبت به گونی نتیجه مطلوب تر و در نسبت آب به سیمان 0.35عمل اوری با گونی نسبت به نایلون دارای دوام و مقاومت بالاتری شده است .همچنین حذف پودر سنگ و جایگزینی vma به جای آن در نسبت آب به سیمان کمتردارای اثر مثبت و کمتر شدن جذب آب و افزایش مقاومت شده است.