آنچه امروزه در اداره امور شهر مورد توجه و تأکید قرار می¬گیرد و به عنوان پارادایمی در مدیریت شهرها معرفی می شود، بهره گیری از الگوی حکمروایی شهری بوده که در آن دولت، شهروندان و نهادهای خصوصی در یک جریان افقی و فرابخشی به مشارکت می پردازند. در این بستر است که می توان امیدوار به حل مشکلات و معضلات ساختاری و کارکردی شهرها بود. اما یکی از مشکلات اصلی مدیریت شهری در ایران عدم وجود مشارکت بین دولت، شهروندان و نهادهای خصوصی می باشد، که باعث شده است حکمروایی شهری شرایط مناسبی را جهت اجرا نداشته باشد. در این پژوهش هدف اصلی سنجش میزان حکمروایی شهری در شهر یزد و ایجاد بستری مناسب جهت ارتقاء سیستم مدیریت شهری از حکومت به حکمروایی شهری می باشد در همین راستا ابتدا مطالعاتی جهت آشنایی بیشتر با مفهوم مدیریت شهری و حکمروایی شهری انجام شد تا اینکه به شناخت بیشتر شهر یزد و شهرداری به عنوان یکی از سازمان های اصلی در جهت اجرای حکمروایی شهری پرداخته شد. بعد از این مرحله با انتخاب شاخص های ایمنی و امنیت، پاسخگویی، مشارکت، کارایی و اثر بخشی، برابری و عدالت، قانون مداری و شفافیت که متناسب با سیستم مدیریت و محدوده مورد مطالعه انتخاب شده است به مطالعه و جمع آوری اطلاعات در رابطه با موضوع و محدوده مورد نظر پرداخته شد. بعد از این مرحله بوسیله روش های آماری، از جمله آزمون ویلکاکسون و همچنین نرم افزار spss ، اطلاعات و آمار بدست آمده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و سطح اجرایی و عملکردی حکمروایی شهری در یزد شناسایی و نقاط ضعف و قوت آن شناخته شد. در مرحله آخر با توجه به نقاط ضعف و کمبود ها، راهبرد هایی جهت ارتقاء مدیریت شهری از حکومت به سمت حکمروایی ارائه گردید.