پژوهش حاضر، می کوشد تا با مبنا قراردادنِ چارچوب نظری مشخّصی در علوم انسانیِ جدید، از زاوی? تازه ای به شعر و اندیش? محتشم، تقرّب پیدا نماید. چارچوب نظری مزبور، به کار لاکلائو و موف در حوز? فلسف? سیاسی- اجتماعی برمی گردد که به نظریّ? گفتمان «لاکلائو و موف» موسوم می باشد. مطابق این نظریّ? گفتمان، در سطح اجتماع، نظام های نشانه ایِ گوناگونی وجود دارند که هرکدام سعی می کنند نحو? نگرش خود را غالب سازند. این مهم، از برجسته سازیِ گفتمان خودی و حاشیه رانی گفتمان های رقیب حاصل می شود. بر این اساس، دیوان محتشم چونان عرص? تقابل گفتمان سوختن با گفتمان واسوخت پدیدار می شود که طیّ آن، در غزلیّات منتخب، گفتمان واسوخت می کوشد از طریق ابزارهای زبانی چندی نظیر گزینش واژگانی و کنایه، گفتمان سوخت را به حاشیه رانده، از آن ساخت شکنی کند. واژگان کلیدی: اسم دلالت (دالّ)، ساخت شکنی، گفتمان، گفتمان سوخت، گفتمان واسوخت، مفصل بندی، مکتب وقوع.