هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر روش تدریس حل مسئله و روش تدریس سنتی (سخنرانی) بر مهارت¬های حل مسئله اجتماعی دانش¬آموزان دختر در درس مطالعات اجتماعی سال اوّل متوسطه بوده است. روش انجام پژوهش نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت پیش¬آزمون و پس¬آزمون با گروه کنترل بوده است. جامع? آماری در این پژوهش دانش¬آموزان دختر سال اول متوسطه شهرستان لنگرود در سال تحصیلی 93-92 بودند و حجم نمونه 31 نفر (16 نفر گروه کنترل و 15 نفر گروه آزمایش) بود که به صورت هدفمند از دو دبیرستان دولتی انتخاب شدند. برای جمع¬آوری داده¬ها پرسشنامه مهارت¬های حل مسئله اجتماعی دیزوریلا (1999-1982) مورد استفاده قرار گرفته است. پایایی آزمون مجدد برای این پرسشنامه بین 0.68 تا 0.91 و ضریب آلفای آن بین 0.69 تا 0.95 گزارش شده است. به منظور سنجش مهارت حل مسئله دانش¬آموزان، قبل از شروع به آموزش به روش حل مسئله، توسط هر دو گروه کنترل و آزمایش، پرسشنامه تکمیل شد و پس از وارد کردن متغیر مستقل روش تدریس حل مسئله و آموزش¬های مبتنی بر آن به گروه آزمایش، پرسشنام? مذکور مجدداً توسط هر دو گروه کنترل و آزمایش تکمیل شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده¬ها از نرم افزار spss، در بخش روش¬های آمار توصیفی (شاخص¬های مرکزی و پراکندگی) و در بخش آمار استنباطی از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شده است. نتایج حاصل از پژوهش عبارتند از: نمرات پس¬آزمون برای دو گروه کنترل و آزمایش با کنترل اثر پیش¬آزمون از لحاظ آماری در سطح 0.05 دارای تفاوت معنادار نمی¬باشد. تفاوت معنادار بین توانایی حل مسئله اجتماعی در ابعاد جهت¬یابی مثبت و منفی، تکانشگری/ بی¬دقتی و اجتنابی در دانش¬آموزانی که به دو روش مذکور آموزش دیده¬اند، تأیید نشد. اما تفاوت معنادار بین توانایی حل مسئله اجتماعی در بعد حل منطقی مسئله در دانش¬آموزانی که با روش تدریس سنتی و حل مسئله آموزش دیدند، به نفع روش تدریس حل مسئله تأیید گردید. کلید واژه¬ها: روش تدریس، روش حل مسئله، روش سنتی، مهارت¬های حل مسئله اجتماعی