بی¬شک هدف آن¬دسته از تعهدات فرعی که در قالب شرط در ضمن عقدی گنجانده¬می¬شوند، آن است که میان شرط و عقد ارتباط، برقرارگردد. در یک تعبیرکلی می¬توان این ارتباط را به رابط? اصل و فرع، مانند کرد. درنتیجه تعهدات ناشی از خود قرارداد به¬عنوان تعهدات اصلی و تعهدات مربوط به شروط ضمن عقد را تعهدات فرعی، جنبی و تبعی، تلقی¬می¬کنند. بسیاری از فقها و حقوقدانان در تحلیل ارتباط عقد با شرط به این اندازه بسنده¬کرده و آثار قرارگرفتن شرط در ضمن عقد را برپای? آن توجیه نموده¬اند. در پژوهش حاضر ضمن طرح دیدگاه¬های مختلف دربار? این رابطه، به شناسایی آن¬دسته از شروطی پرداخته¬شده¬است که سرنوشتی مستقل از قرارداد اصلی دارند. بدین¬عبارت که قرارداد مشتمل بر شرط، مجموعه¬ای مرکب از شرط و عقد است که با تحلیل اراد? طرفین در اغلب موارد، می¬توان آن را به یک مطلوب اصلی و یک مطلوب تبعی تجزیه¬نمود. به-گونه¬ای که در حالت عادی، بطلان و یا انحلال قرارداد اصلی، منجر به بطلان شرط ضمن آن نیز خواهدشد. لکن این قاعده را به¬صورت کلی نمی¬توان پذیرفت؛ چراکه موارد و مصادیقی از شروط ازجمله شرط داوری و... وجوددارند که عمدتاً برمبنای اراد? طرفین از قرارداد اصلی مستقل می-باشند و بطلان و انحلال قرارداد، تأثیری در آن¬ها نداشته و لذا علی¬رغم زوال قرارداد اصلی، کماکان به حیات خود ادامه می¬دهند و سر نوشتی مجزا از قرارداد دارند