علم روان شناسی از پدیده های شناخته شده و مورد نیاز قرن بیستم است، علمی است که بعد از جنگ-های جهانی اول و دوم، به جهانیان، به واسطه ی فشارهای روانی، معرفی شد، بنیان گذار این علم، فروید ، پدر علم روان کاوی است، تا قبل از قرن بیستم، روان شناسی به صورت یک علم مستقل شناخته نمی شد، بلکه بخشی از علم فلسفه به حساب می آمد و مفهوم آن با آنچه ما امروز می شناسیم، به طور کامل متفاوت بود، از آگاهی و هوشیاری به عنوان روان شناسی، شاخه ای از فلسفه یاد می شد و البته افراد برجسته ای مانند ارسطو و افلاطون به عمق این علم که در حال حاضر برای ما شناخته شده است، پی برده بودند، روان شناسی، علم ضمیر ناخودآگاه است، هر آنچه که به طور مستقیم با روان در ارتباط است. گلی ترقی از نویسندگان معاصر ایران است که به خوبی با علم روان شناسی، بخصوص مفهوم کهن الگوها که از ابتکارات یونگ است، آشنایی دارد و اثرات این علم را در آثار خود منعکس کرده است. داستان هایش از مشکلات روحی و روانیی حکایت می کند که نوع بشر، خواه ناخواه به گونه ای مبتلا به آن است. سلامت جسم در گرو سلامت و آرامش روان است و این مفهوم، در آثار این نویسنده، بخصوص داستان های کوتاه که محدوده-ی کار اصلی این پژوهش، به روش کتابخانه ای است، نمود پیدا کرده است. تاکنون تحقیقی در حوزه ی بررسی سه گانه ی روان شناختی آثار گلی ترقی به عمل نیامده است، لذا این تحقیق در این زمینه نوآوری محسوب می-گردد. براساس نظریات کارن هورنای، در رابطه با تیپ های شخصیتی، می توان ملاحظه کرد که گلی ترقی از سه تیپ مهرطلب، برتری طلب و عزلت طلب، در آثارش، بهره گرفته است، نوستالژی به عنوان شاخه ای از علم روان شناسی، به معنای توجه به گذاشته و یادآوری همه ی خاطرات این نویسنده را در بر نمی گیرد، به این صورت که نوستالژی تنها بخشی از آثار او را به خود اختصاص داده است، گلی ترقی صرفا یک نویسنده به سبک نوستالژیک نیست.