هدف پژوهش:توان انفجاری در بسیاری از ورزش ها مانند دو و میدانی ، ژیمناستیک و برخی از ورزش های گروهی نقش تعیین کننده دارد . یکی از روش های جدید و موثر برای افزایش این متغیرها تمرین های پلایومتریک است این تحقیق ، پژوهشی نیمه تجربی است که با هدف تأثیر سه روش تمرین پلایومتریک بر توان انفجاری اندام تحتانی و توان بی هوازی دا هندبالیستهای 18-19 سال انجام شده است. روش تحقیق:در این تحقیق 32 بازیکن در رشته هندبال با میانگین سنی 0.37±18.56 سال، قد 5.9±175.8 سانتی متر و وزن 6.4±65.7 کیلوگرم شرکت کردند . آزمودنی ها به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند : گروه اول تمرین پرش اسکوات ، گروه دوم تمرین پرش زیگزاگ، گروه سوم تمرین پرش عمقی رو به جلو انجام می دادند، گروه کنترل فقط فعالیت های عادی ورزشی را انجام می دادند. میزان پرش عمودی آزمودنی ها با استفاده از آزمون سارجنت و توان بی هوازی از آزمون رست در پیش آزمون اندازه گیری و ثبت گردید . سپس آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرین پلایومتریک مشخص را انجام دادند. بعد از پایان دوره تمرین، از آزمودنی ها پس آزمون به عمل آمد و برای تجربه و تحلیل آماری از نرم افزار spss استفاده شده است . برای تعیین تأثیر و مقایسه پیش آزمون و پس آزمون در هر گروه از آزمون t همبسته استفاده شد. جهت مقایسه اختلاف میانگین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده گردید و برای رد یا قبول فرضیه ها ( ?=0.05) در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق حاکی از آن بود که هر سه روش تمرین پلایومتریک تأثیر معنی داری بر توان انفجاری و توان بی هوازی هندبالیست ها دارد ولی اختلاف معنی داری میان گروه ها وجود نداشت. و این نشان دهنده عدم برتری یک گروه نسبت به گروه دیگر می باشد.