چکیده مخابرات مشارکتی با ایجاد دایورسیتی فضایی که همان ارسال یک سیگنال مشخص توسط پایانه های توزیع شده در فضا است، می تواند بهبود چشمگیری در عملکرد سیستم های بی سیم ایجاد نماید. هدف این پایان نامه بررسی تاثیر مشارکت و به صورت خاص انتخاب رله فرصت طلبانه بر عملکرد یک شبکه بی سیم با رله های توزیع شده تصادفی می باشد. در این پایان نامه عملکرد رله کردن دوپرشه در یک شبکه رله کدگشایی و ارسال مورد بررسی قرار گرفته و گره های رله میانی مطابق با فرآیند نقطه ای پوآسون همگن با تراکم ثابت توزیع شده است. با در نظرگرفتن یک ناحیه انتخاب رله قطاع بندی، بهترین رله از میان گره‎ های رله ای که در آن قرار گرفته، انتخاب شده است. ارائه این ایده باعث شد حدود 5 بهره در عملکرد قطع سیستم نسبت به حالتی که فقط یک رله در قطاع قرار گرفته و آن رله ارسال مجدد را داشته باشد، بهبود حاصل آید. به طور خاص، رابطه احتمال قطع سیستم به فرم بسته با گیرنده ترکیب بیشترین نسبت در مقصد بر اساس تئوری فرآیند نقطه ای نتیجه گرفته شده است. همانطور که انتظار داشتیم نتایج نشان می دهند که در شبکه های تصادفی فضایی با سیستم مشارکتی ارائه شده ترکیب گیرنده بیشترین نسبت حدود 2 تا 3 بهره بیشتر در عملکرد قطع نسبت به گیرنده ترکیب انتخابی داشته است. همچنین نتایج ارائه شده در پایان نامه با شبیه سازی های مونت کارلو تایید شده است. کلید واژه: احتمال قطع، فرآیند پوآسون، پروتکل کدگشایی و ارسال، ترکیب بیشترین نسبت، رله کردن فرصت طلبانه.

رادارهایی که از prf متوسط استفاده می کنند هردو ابهام برد و داپلر را دارند ولی با انتخاب یک دسته prf، می توان این ابهام ها را برطرف کرد. دو نکته ی مهم که باید در آشکارسازی هدف مدنظر قرار داد، پرهیز از آشکارشدن شبه هدف و حداقل کردن مناطق کوری که باعث آشکار نشدن اهداف می شوند است. در این رساله، از الگوریتم ژنتیک برای انتخاب دسته prf به منظور حداقل کردن مناطق کور استفاده شده است. سپس از همین دسته استفاده کرده و با استفاده از الگوریتم تطابقی و خوشه بندی نقاط آشکارشده نزدیک به هم، رفع ابهام و آشکارسازی اهداف را انجام می دهیم، ولی برای کاهش آشکارسازی شبه هدف، از الگوریتم حذف شبه هدف استفاده می کنیم. در این رساله تعریف جدیدی از شروط یکتایی را ارئه می دهیم تا هنگام استفاده از خوشه بندی در برابر خطا مقاوم باشند. همچنین نشان می دهیم که محدوده prf متوسط وابسته به برد و داپلر ماکزیمم و اندازه سبدهای برد و داپلر است.

اکتشاف مخازن نفتی، برپایه تصویرسازی از لایه های زیرین زمین بنا شده است که این تصویرسازی از طریق امواج برگشتی از دل زمین شکل می گیرد. به دلیل ماهیت پاسخ فرکانسی زمین و گیرنده های موج لرزه، بسیاری از اجزای فرکانسی موج فرستاده شده به دل زمین، از دست می رود و در عمل با یک سیگنال میانگذر مواجه هستیم. موج فرستاده شده از فرکانس های پایین تا یک کیلوهرتز را شامل می شود. عوامل جغرافیایی و اقتصادی، طرح آرایه های گیرنده در سطح زمین و همچنین تعداد آن ها را محدود می کند. روش های بازسازی سیگنال لرزه، این امکان را فراهم می کند تا بتوان داده های ثبت نشده را بازیابی کرد، و از این طریق علاوه بر افزایش حجم داده های در دسترس، هزینه-های اکتشاف را نیز کاهش داد. در این پایان نامه سعی شده است که علاوه بر درون یابی و برون یابی ما بین گیرنده ها در حوزه مکان، اطلاعات هر گیرنده نیز بازیابی شود. از آنجا که از دست رفتگی اطلاعات فرکانس های پایین و بالای داده های لرزه و عدم در دسترس بودن شکل ویولت ورودی، از موانع بزرگ در تصویرسازی صحیح از زمین است، سعی شده است تا با استفاده از دکانولوشن در حوزه فرکانس و دکانولوشن کور، تابع بازگشتی بازیابی شود تا شفافیت عمودی تصویر نیز افزایش یابد. دکانولوشن کور مطرح شده، برمبنای الگوریتم های تئوری اطلاعات است که در آن مدلی از ویولت ورودی بر مبنای ملاحظات عملی صورت گرفته است. الگوریتم دکانولوشن کور، یک فرآیند تکراری را پشت سر می گذارد و سپس بر مبنای یک معیار اطلاعات مشخص تصمیم گیری می کند تا مناسب ترین پارامترها به دست آید. پس از بازیابی اطلاعات در دو حوزه مکان و زمان، در نهایت باید تلفیقی از این دو بازیابی صورت گیرد تا براساس آن، تصویری حاصل شود که شفافیت عمودی و افقی آن افزایش یافته باشد. تلاش های بسیاری در بازیابی در حوزه مکان و زمان انجام شده است. در این پایان نامه سعی شده است که علاوه بر مقایسه بازیابی مکانی، روشی جدیدی برای بازیابی زمانی و تلفیق هردو صورت پذیرفته است تا تصویر حاصله با بیشترین جزئیات به وجود آید. همچنین تلاش شده است که در تصویر نهایی، اثر ویولت ورودی به کمترین میزان خود برسد و تنها اثر تابع بازگشتی زمین در سیگنال لرزه باقی بماند تا از این طریق تفکیک لایه های زمین نیز صورت پذیرد.