پایان نامه ی حاضر با هدف بررسی فعل مرکب در کتاب های درسی زبان فارسی ایران انجام شده است. در این پژوهش با رویکرد آماری به این مقوله ی زبانی نگریسته شده و ابزار سنجش و معیار تشخیص جدیدی برای شناخت فعل مرکب ارائه شده است. این پایان نامه در قالب نظریه ی زبان شناسی پیکره ای انجام شده است؛ بر این اساس تعداد 14 فعل گروهی که در کتاب های درسی برای شناخت فعل مرکب نمونه آورده شده بود، مبنای مطالعه قرار گرفت و تمام نمادهای صورت های مختلف صرفی این 14 فعل گروهی از یک پیکره ی زبانی استخراج شد. پس از آن فاصله ی جزء غیر فعلی از جزء فعلی شمارش و بر مبنای چرچ و دیگران( 1991) میانگین و واریانس این فاصله محاسبه شد. بر اساس نتایج بدست آمده؛ فعل های گروهی که واریانس فاصله ی جزء غیر فعلی از جزء فعلی صفر داشتند، در طبقه ی ترکیب( فعل گروهی گسترش ناپذیر) قرار می گیرند. واریانس بین صفر و یک نشان دهنده ی تمایل دو جزء فعل گروهی به ترکیب( فعل گروهی گسترش پذیر) و واریانس بالاتر از یک نشان دهنده ی عدم وجود رابطه ی ترکیب بین سازه ی غیر فعلی و سازه ی فعلی (توالی آزاد) است.