این تحقیق با هدف بررسی رابطه کاهش جمع گرایی جوانان شهر تهران با بهره مندی آنان از رسانه های تصویری انجام گرفته است. روش این تحقیق، پیمایشی و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه بوده است. جامعه آماری این پژوهش، شهر تهران در نظر گرفته شده، اما به دلیل عدم دسترسی به کلیه شهروندان تهرانی، افراد نمونه بصورت خوشه ای نمونه گیری شدند. طبق فرمول کوکران 385 نفر به عنوان حجم نمونه تعیین شده که بطور کلی 400 نفر مورد بررسی قرار گرفته اند. سوالات عمدتا بر اساس طیف لیکرت طراحی شده که پس از جمع آوری اطلاعات به کمک نرم افزار spss، شاخص های فراوانی و آزمون خی دو یک طرفه در سطح معناداری مورد پردازش قرار گرفتند. نتایج حاصل از تحلیل داده ها 2 فرضیه تحقیق را به شرح ذیل مورد تایید قرار داده است. بین میزان بهره مندی از رسانه های تصویری و جمع گرایی جوانان رابطه معنی داری وجود دارد و بین نوع برقراری ارتباط جوانان و جمع گرایی آنها نیز رابطه معنی داری وجود دارد. در عین حال نتایج حاصل از تحلیل داده ها 2 فرضیه دیگر را به شرح ذیل رد کردند: بین نوع برنامه های مورد علاقه جوانان و بین میزان استفاده از شبکه های اجتماعی و جمع گرایی جوانان رابطه معنی داری وجود دارد.