مهم ترین منصب مذهبی در دولت صفوی، صدر بود که نمونه ای از منصب ایرانی محسوب می شد. این منصب که قبلاً در دولت های تیموری و ترکمن نیز وجود داشت، در دوره ی صفوی تبدیل به یک برگزیده ی سیاسی شد. مقام صدر در دوره ی صفوی با فراز و فرود هایی همراه بود. صدر در آغاز از اهمیت بالایی برخوردار بود به طوری که امارت برخی شهرها را داشت ودر جنگها شرکت می کرد و حتی رتبه ی امیری داشت. اما با افزایش کارهای اداری از یک سو و ایجاد مقام شیخ الاسلامی و ملا باشی از سویی دیگر بسیاری از وظایف خود را بویژه در پایان دوره صفوی از دست داد. با این حال این منصب تا پایان دوره صفوی و حتی بعد از آن ادامه پیدا کرد. نظارت صدر بر امور اوقاف و در آمد بسیاری که ازاین جهت نصیب صدرمی شد، موجب شدتا این مقام حتی درپایان دوره صفوی به گفته ی ناظران خارجی بالاترین مقام مذهبی ایران باشد. این پژوهش سعی بر آن دارد تا فراز و فرود مقام صدر را در دوره ی صفوی با استفاده از منابع آن زمان و سفرنامه های اروپایی وپژوهشگران معاصر، مورد پژوهش و بررسی قرار دهد.این بررسی با بهره گیری از روش تحقیق تاریخی و شیوه ی مطالعه ی کتابخانه ای انجام شده است