یکی از مهم ترین و پیچیده ترین اعضای بدن انسان و هر موجود زنده ای «مغز» است، که دارای ساختاری شگفت انگیز است. وقتی ما چیزی را یاد می گیریم و یا به خاطر می سپاریم، عملاً چه اتفاقی در مغز به وقوع می پیوندد؟ در جواب این سوال می توان گفت آنچه منجر به یادگیری می گردد، ارتباطات ساختارهای مغزی و سیناپس ها می باشند. در هنگام یادگیری تغییر عملکردی در سیناپس های شیمیایی ایجاد می شود. قوانین زیادی برای یادگیری ارایه شده است، که یکی از مهم ترین آن ها شکل پذیری سیناپسی بر اساس زمان دقیق آتش کردن نورون ها نسبت به هم (stdp) است. در این مدل شکل پذیری سیناپسی به دو صورت تضعیف طولانی مدت (ltd) و تقویت طولانی مدت (ltp) صورت می گیرد. مدل stdp کلاسیک با وجود کارآیی بالا، قادر به توجیه بعضی نتایج آزمایش ها در این زمینه نیست. امّا مدل بهتری وجود دارد که به تغییرپذیری سیناپسی بر پایه ی ولتاژ معروف است که کارآمدتر از مدل stdp کلاسیک است. این مدل بر اساس برهم کنش آتش کردن نورون پیش سیناپسی و ولتاژ غشای نورون پس سیناپسی عمل می کند. در این پایان نامه ابتدا به چگونگی تغییرات وزن سیناپسی، سازوکار مدل stdp کلاسیک و تغییرپذیری سیناپسی بر پایه ی ولتاژ پرداخته و در آخر با استفاده از شبیه سازی هایی انجام شده به مقایسه ی دو مدل می پردازیم.