پوچ گرایی تفکری است که بر زندگی بشر امروزی سایه انداخته، همه ی ارزش ها را بی ارزش کرده و منجر به بحران عمیق معنوی در زندگی بشر شده است. پوچ گرایی مبتنی بر اصولی است که از نظر فلسفی و دینی قابل بحث و ابطال اند. در این رساله ما در پی ابطال مبانی پوچ گرایی در حوزه ی اندیشه ی مرحوم علامه طباطبایی(ره) و استاد شهید مطهری هستیم. مهم ترین مبانی پوچ گرایی که منجر به بی هدفی و بی معنایی زندگی می شوند عبارت اند از: بی خدایی، مسئله ی مرگ، مسئله ی خلقت، جبر و عدم اختیار، مسئله شر، درد و رنج، ازخود بیگانگی و... براساس تفکر مرحوم علامه طباطبایی و شهید مطهری که برگرفته از تعالیم وحی است، خلقت انسان هدفمند است، با اثبات وجود خدا از طرق فلسفی و شهودی، اعلا هدف آفرینش انسان نیل به مقام عبودیت در سایه ی معرفت است. انسان در دار طبیعت تنها رها نشده، بلکه لطف و عنایت الهی همواره با اوست و او با یاد خدا بودن و ذکر خدا گفتن مانع از خودبیگانگی و خودباختن می شود. با نظر به صفت حکمتی که برای خدای متعال قائلیم، شکست ها، ناکامی ها و مصائب را با دیده ی مثبت، براساس مصلحت و مشیت الهی نگریسته و آن ها را برای رسیدن انسان به خیرهای برتر و اعلی می دانیم. از این جاست که انسان الهی شری نمی بیند و همه چیز را چون تحت تدبیر و اراده ی الهی است، زیبا می بیند و درد و رنج را برای انسان مومن مایه ی آگاهی، بیداری، تهذیب نفس و تصفیه ی اخلاق می داند و مرگ را نقطه ی عطفی در مسیر حرکت اشتدادی وجود انسان و دروازه ای به دنیایی بزرگ تر دانسته است. با مختار آفریدن انسان او را در انتخاب راه زندگیش آزاد گذاشته، چون در صورت جبری بودن انسان تکلیف در دنیا و جزا در آخرت به کلی باطل می شود. روش تحقیق در این رساله به صورت کتابخانه ای است.