چکیده: سبک شناسی، از جمله علوم ادبی است که امروزه اهمیّت خاصی دارد و یکی از شیوه های مهم برای پی بردن به ویژگی های یک اثر و به دست آوردن معیاری از روش هنری یک هنرمند، به منظور تحلیل آثار او بر اساس زبان و ویژگی های ادبی و فکری به شمار می آید. در ادبیات، سبک روشی است که شاعر یا نویسنده برای بیان موضوع خود برمی گزیند؛ یعنی شیوۀ گفتن است. شاعر و نویسنده به واسطۀ سبک خاص خود، در تمامی مراحل از انتخاب موضوع گرفته تا نوع کلمات، لحن و سیاق تألیف عناصر گوناگون، آن گونه که خود می خواهد متن را می آفریند. شکست عرب ها برابر اسرائیل در جنگ سال 1967، تأثیر ژرفی در جامعۀ عرب گذاشت و هر کس به نوعی نسبت به آن ابراز احساسات کرد. نزار قبانی، بیاتی، فدوی طوقان و امل دنقل به عنوان چهار شاعر نامدار عربی هر کدام به گونه ای حادثۀ یاد شده را تصویر کردند؛ آنان خود را جدا از تعّهد به جامعه و مردم آن ندانسته و در سروده های خود به گونه های مختلف تعهد و التزام شان را نسبت به آن بیان داشتند. این پژوهش، پس از بررسی معنای لغوی و اصطلاحی سبک و پیشینۀ آن در ادب عربی و اروپایی و فارسی و نیز با نگاهی گذرا به موقعیت سیاسی، محل زندگی و سرگذشت فردی این چهار شاعر، به بررسیِ سبک شناسانۀ سرودۀ «هوامش علی دفتر النکسه» از نزار قبانی، «بکائیه إلی شمس حزیران» از عبد الوهاب بیاتی، «لن أبکی» از فدوی طوقان و سرودۀ «البکاء بین یدی زرقاء الیمامه» از امل دنقل، پرداخته و از این رهگذر در پی آن است تا با کاوش در سه سطح زبانی، ادبی و فکری آثار، به اجزایِ متشکلۀ ساختار متون دست یابد.