در این پژوهش، نمونه ای متشکل از بیست زوج هردو نابینا بیست زوج هر دو بینا و بیست زوج مرد نابینا- زن بینا و ده زوج زن نابینا- مرد بینا، بر اساس کنترل میزان تحصیلات،مدت زندگی مشترک و وضعیت اقتصادی به روش نمونه ¬گیری در دسترس و هدفمند از بین کلی? زوجهای بینا و نابینایان متأهل شهر تهران، انتخاب شدند و مقیاس 110 سوالی رضامندی زوجیت افروز ams به صورت گویا دراختیار نابینایان و فرم معمولی آن دراختیار زوجهای عادی قرار گرفت. داده ها پس از جمع آوری، به منظور تجزیه و تحلیل با روش تحلیل واریانس anova یکراهه و آزمون t مستقل مورد آزمون قرار گرفت. طبق نتایج میانگین کل رضامندی زوجیت زوجها، با95% اطمینان تفاوت معناداری ندارد. تنها در 3 زیر مقیاس رضایت زناشویی، رفتارهای شخصی و رفتارهای ارتباطی واجتماعی، در زوجهای زن یا مرد نابینا از زوجهای هر دو نابینا و هر دو بینا بیشتر است. وضعیت مشابه رضایت زناشویی زوجها نشان می دهد وضعیت بینایی احتمالاً عامل تعیین کنند? رضایت زناشویی در زوجها نیست.