اصل تأدیب(تنبیه) به عنوان آخرین روش تربیتی درجهت رشدوتعالی فرزند،درفقه وحقوق اسلامی مورد پذیرش قرارگرفته و مشروعیت دارد.وبه ضرورت آن درقرآن نیزاشاره گردیده است.البته طبق نظر فقها بنابراصل اوّلی تنبیه کودک جایز نیست وبه عنوان یک روش ثانوی در جهت اصلاح رفتار کودک جایز می باشد و اختلاف آنان تنها درکمیت وکیفیت تنبیه است.با توجه به مطالعات انجام شده درپایان نامه حاضر،آنچه به آن دست می یابیم این است که والدین دربرابر فرزندان و رعایت حقوق آنان بیشترین مسئولیت رابرعهده داشته ودر بکارگیری این روش تربیتی،باید به حدود تعیین شده که درروایات ازائمه معصومین علیهم السلام ودر مواد قانونی حقوق کشور ما برآن تأکید شده است،عمل نمایند که درغیراینصورت،ضامن بوده وبه قصاص یادیه محکوم می گردندکه دراین امرپدرازقصاص شدن مستثنی میباشد.همچنین آن دسته ازحقوق فرزند که با بحث تأدیب وی در ارتباط است،بطور جداگانه بررسی شده و این نتیجه حاصل شد که قانونگذار کشور ما،در صورتی که والدین با اقدام به تأدیب،از ادای حقوق فرزند مانع شوند،تنها در بعضی از این حقوق،ضمانت اجرایی برای خودداری آنان از تأدیب فرزندانشان مشخص نموده است.همچنین در صورت تزاحم بین حقوق فرزند،با توجه به شرایط و موقعیت و بنابر مصلحت وی،همیشه حق تأدیب اولویت نداشته و گاهی ممکن است حقوق دیگر کودک مقدم گردد.بایدبیان داشت این تحقیق با روش استنباطی-تحلیلی و به شیوه کتابخانه ای انجام گرفته است.