در پایان نام‍? پیش رو، برگردان پارسی صد آیه از قرآن مجید با نگاه به سه نبشتار کهن (ترجم‍? قرآن قُدس، ترجم‍? تفسیر طبری و تفسیر سورآبادی) به صورت تطبیقی بررسی شده است. برای این تحقیق، اهدافی چون دستیابی به تحولات تاریخیِ دستور زبانی در سه ترجم‍? کهن قرآن مجید، بررسی میزان التزام این ترجمه ها به ترکیبات، اصطلاحات و تعبیرات پارسی و همچنین، بررسی میزان پایبندی برگردان ها به ترتیب و جایگاه مطلوب و مطبوع واژگان، با توجه به نقش آن ها در جمله، با در نظر گرفتن شیو? جمله آرایی در زبان فارسی پیش بینی شده است. در این پژوهش، از شیو? مقایسه ای – تحلیلی بهره برده شده است. برآیندهای نهایی پژوهش بیانگر آن است که در دوره های نخستین زبان فارسی دری، ترجمه های آیاتِ بررسی شده مقهور اسلوب جمله بندی در زبان عربی بوده اند. ضمناً، چنین ترجمه هایی، بدون توجه به شیو? چینش کلمات در جملات فارسی، به برگردان واژه به واژ? متن قرآن پایبند بوده اند. اینکه در برگردان‏های نخستین به طور مطلق ترجم‍? اصطلاحی دیده نشود، دل استوارانه مردود است؛ اما، آن نوع ترجمه‎ای که «تفسیرگونه» نامیده می شود، به دو صورت توضیح واژه و کلی، از ترجم‍? اصطلاحی پرکاربردتر و رواتر است. دربار? بررسی روش ترجمه باید گفت که از میان این سه کتاب، در تفسیر سورآبادی، بیش از دو کتاب دیگر در برگردان هر واژه ای، دقایق ادبی و عربی و قرآنی و تفسیر و مانند آن در نظر گرفته شده؛ و در مجموع، برگردانی بینشمندانه و دربرگیرند? هم‍? این دانش ها به مخاطب عرضه شده است.