پژوهش حاضر با هدف مقایسه کارآمدی روش های دانش آموز- محور (روش اکتشافی و مشارکتی) با روش آموزش سنتی، در رشد مهارت های اجتماعی و ابعاد عاطفی دانش آموزان غیردولتی مقطع ابتدایی در شهر تهران انجام شد. تعداد 252 دانش آموز پسر پایه های چهارم و پنجم و ششم ابتدایی از هر دو گروه در این پژوهش شرکت کردند. نمونه گیری در گروه دانش آموز- محور به صورت سرشماری و در گروه دیگر با روش آموزش سنتی به شیوه هدفمند با هدف همگنی بیشتر انجام شد. به منظور بررسی مهارت های اجتماعی پرسشنامه مداد- کاغذی کرامتی و برای سنجش رشد عاطفی از دو پرسشنامه عزت نفس روزنبرگ و خودپنداره یسن چن استفاده شد. برای تحلیل داده ها در بخش رشد عاطفی از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری (مانوا) استفاده گردید که بیان می کند روش دانش آموز- محور منجر به رشد عاطفی در دانش آموزان می شود. داده های مربوط به مهارت اجتماعی به وسیله آزمون t مستقل مورد بررسی قرار گرفت. تحلیل یافته ها نشان داد در مهارت های اجتماعی تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. نتایج این پژوهش نشان می دهد که روش دانش آموز-محور در رشد عاطفی موثر است اما در رشد مهارت های اجتماعی تاثیر قابل ملاحظه ای ندارد.