پلاسمون ها دارای مدهای تشدیدی هستند که به شکل و اندازه نانوذرات بستگی دارند. رفتار تشدیدی پلاسمون ها بدلیل محبوس بودن الکترون های رسانش در داخل نانوذرات فلزی است و در اثر این محدودشدگی، یک جابجایی الکترومغناطیسی القایی می تواند پولاریزاسیون سطحی ایجاد کند. بدلیل قطبش پذیری قوی نانوذرات در حالت تشدید پلاسمونی، انرژی موج الکترومغناطیسی فرودی جذب پلاسمون شده و باعث افزایش میدان موضعی در حجم نانوذره خواهد شد. مقداری از انرژی بدست آمده توسط پلاسمون در فلز تلف شده و بقیه آن تابش می کند. اگر یک موج الکترومغناطیسی بر یک نانوحلقه فلزی غیرمغناطیسی که دارای ثابت دی الکتریک ?(?) است، بتابد بطوریکه میدان مغناطیسی عمود بر قرص موازی محور عمودی آن باشد، میدان الکتریکی موج الکترومغناطیس باعث می شود که الکترون های رسانش در یک طرف نانوحلقه جمع شده و طرف دیگر آن خالی از الکترون شود و یک دوقطبی الکتریکی داخل فلز ایجاد گردد. با نوسان میدان الکتریکی، دوقطبی نوسان کرده و یک موج الکترومغناطیس از خود گسیل می کند که بدان پدیده لومینسانس گوییم. حال اگر نانوحلقه فلزی دارای مغناطش باشد، انتظار می رود که میدان تابشی به جهت مغناطش ماده بستگی داشته باشد.