امروزه پژوهش به عنوان یکی از اساسی ترین زیرساخت های توسعه و پیشرفت کشور محسوب می شود و در این زمینه بیش از هر زمان دیگری به کار گروهی وابسته هستیم. همچنین همکاری علمی از رویکردهای متعارف در جامعه دانشگاهی است که در طول چند دهه گذشته بر اهمیت، دامنه، و شیوه های آن افزوده شده است و می توان آن را بازتاب فعالیت ها و رویکردهای جامعه علمی به شمار آورد. با توجه به اهمیت کار گروهی در پژوهش و تخصص گرایی روز افزون در علوم و وابستگی علوم به یکدیگر، با پایین بودن سطح مشارکت در امر پژوهش مواجه هستیم. در راستای حل مسأله مذکور هدف این پژوهش شناسایی و رتبه بندی عوامل موثر بر مشارکت اعضای هیأت علمی در پژوهش های مشترک است. این تحقیق، ازنظر هدف توصیفی-اکتشافی و ازنظر نتیجه کاربردی می باشد و جامعه آماری آن را اعضای هیأت علمی دانشگاه یزد تشکیل می دهند. در این راستا، پس از مطالعه مبانی نظری و پیشینه تحقیق، جهت جمع آوری داده ها از ابزار پرسشنامه استفاده گردید؛ و پس ازآن با انجام روش دلفی فازی 40 عامل موثر توسط خبرگان شناسایی شد که به سه دسته عوامل ساختاری، شخصی و گروهی تقسیم می شوند. نتایج ناشی از تحلیل داده ها حاکی از آن است که "جو پژوهشی در گروه آموزشی"، "تعهد فردی به انجام پژوهش" و "تناسب اخلاقی و رفتاری اعضای تیم پژوهشی" بیشترین رتبه را به ترتیب در سه گروه عوامل ساختاری، شخصی و گروهی دارا هستند. در پایان پیشنهادها و راهکارهایی برای مشارکت هرچه بیشتر اعضای هیأت علمی در همکاری های علمی ارائه شده است.