این تحقیق جهت بررسی تفاوت بین تاثیر بلندخوانی داستان و داستان گویی بر فهم شنیداری دانش آموزان سطح متوسط که زبان انگلیسی را به عنوان زبان دوم فرا گرفته اند، انجام شده است. طرح مطالعه که نیمه آزمایشی بود با تست های پیش از اجرای طرح رای وپس از پایان طرح اندازه گیری و انجام شد. نود و نه دانش آموز ایرانی که زبان انگلیسی را به عنوان زبان دوم فرا گرفتند، بر اساس عملکردی که در امتحان تعیین سطح ( امتحان تعیین سطح نوع آ) داشتند در این طرح انتخاب شدند و شرکت کردند. شصت و شش شرکت کننده در هر ده گروه آزمایشی به صورت جداگانه به داستانی که در گروه اول معلم از روی کتاب بلند می خواند و در گروه دوم که معلم همان داستان را از حفظ می گفت به مدت شش جلسه گوش دادند. در پایان هر جلسه آنها به سوالات آخر هر فصل داستان پاسخ می دادند. بعد از شش جلسه اجرای طرح، در هر دو گروه تست بعد از شش جلسه جهت تعیین پیشرفت فهم شنیداری دانش آموزان انجام شد. علاوه بر آن، یک گروه کنترل وجود داشت که از دانش آموزان آن انتظار می رفت بدون دریافت مطلب اضافه تر از تدریس معلم در کلاس به قسمت های شنیداری کتاب در طول ترم گوش دهند. بر اساس نتایج تست تحلیل واریانس یک طرفه روش داستان گویی از حفظ بر پیشرفت فهم شنیداری دانش آموزان نسبت به روش بلند خوانی داستان از روی کتاب برتری داشت. در پس آزمون شفه مشخص شد که نتایج مثبت روش اس تی نسبت به روش آر اس ای بیشتر است. این نتایج در نتیجه تاثیر روش داستان گویی با کمک زبان بدن و تماس چشمی مستمر با دانش آموزان به وجود آمد و باعث شد که دانش آموزان با اشتیاق و علاقه داستانها را دنبال کنند. نتایج این تحقیق می تواند فوایدی برای برنامه ریزان ،مولفان، و معلمان زبان به همراه داشته باشد.