این مطالعه به بررسی پایداری مالی و شوک¬های مالی در اقتصاد ایران طی دوره¬ی 1390-1357 می¬پردازد. اگر یک افزایش در بدهی با یک افزایش در مازادهای اولیه دنبال شود، بدهی پایدار است. در این مطالعه با استفاده از آزمون هم¬جمعی انگل- گرینجر و آزمون هم¬جمعی یوهانسن به بررسی وجود و یا عدم وجود پایداری مالی در ایران پرداخته می¬شود. بررسی رابطه¬ی بین درآمدها و مخارج دولت با استفاده از آزمون هم¬جمعی انگل- گرینجر نشان می¬دهد که با افزایش درآمدها، مخارج بیشتر افزایش پیدا می¬کند. همچنین نتایج حاصل از آزمون هم¬جمعی انگل- گرینجر برای پایداری سیاست مالی نشان¬ می¬دهد که رابطه¬ی منفی بین نسبت بدهی به gdp و نسبت مازاد به gdp وجود دارد و حاکی از آن است که سیاست مالی در ایران ناپایدار است. در ادامه، نتایج حاصل از برآورد توابع واکنش مالی حاکی از آن است که تعدیلات بدهی بیشتر در سمت مخارج دولت اتفاق می¬افتد؛ سپس به بررسی رابطه¬ی بلندمدت بین درآمدها و مخارج دولت با استفاده از آزمون هم¬جمعی یوهانسن پرداخته شده است. نتایج نشان می¬دهد که در بلندمدت هیچ بردار هم¬جمعی میان درآمدها و مخارج دولت وجود ندارد که نشان¬دهنده¬ی آن است که در ایران درآمدها و مخارج دولتی در بلندمدت با یکدیگر حرکت نمی¬کنند و دال بر وجود ناپایداری مالی است. در بخش دوم این مطالعه، با استفاده از مدل خود توضیح برداری (var) و توابع عکس¬العمل آنی (irf) به بررسی اثر بلندمدت شوک¬های مالی گذرا بر روی سه متغیر: تغییرات درآمدهای غیر نفتی، تغییرات مخارج دولتی و تغییرات درآمدهای نفتی پرداخته شده است. نتایج نشان می¬دهد که شوک¬های مالی گذرا در بلندمدت بر روی متغیرهای یاد شده اثری ندارند. با استفاده از نتایج پایان نامه، به شناخت بیشتری در مورد وابستگی بودجه به درآمدهای نفتی و همچنین به توصیه¬های سیاستی مفیدی در زمینه کنترل و مدیریت بهتر بدهی¬ها و کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی دست می¬یابیم.