در این پروژه سعی بر آن است، با طراحی مجموعه فرهنگی-گردشگری در بافت تاریخی عودلاجان، حیات را به این بافت برگردانده، و با برآورده کردن نیازهای انسان معاصر و ارتقای کیفیت زندگی در بافت، سبب جلوگیری هرچه بیشتر مهاجرت از بافت و علاوه بر آن موجب جذب گردشگر به آن شد. آن چنان که، می دانیم، طراحی در بافت تاریخی نیازمند سرمایه و نیروی بیشتری است تا گسترش شهر و ایجاد شهرک در اطراف شهر، اما به سبب داشتن خاطرات و تعلق خاطر و همچنین ارزش های تاریخی و دلبستگی به این بافت ها، طراحی در آن به گونه ای که پاسخگوی نیازهای انسان معاصر باشد سبب می شود تمرکز شدید و تلاش برای زندگی در شمال شهر که سبب دوقطبی شدن شهر تهران گشته، کاهش یابد. در این پروژه با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به بررسی عوامل موثر در ایجاد حس تعلق به مکان پرداخته شده –تا مانع از مهاجرت هرچه بیشتر شد- و با استفاده از مطالعات میدانی، رفتارها اجتماعی در محیط پروژه مورد مطالعه قرار گرفت. در نهایت سعی در طراحی مکان هایی آشنا شده، که تصاویری از زندگی ساکنان اصیل را برای استفاده کننده امروز آن بسازد.