هپاتوسلولار کارسینوما (hcc)، پنجمین سرطان کشنده در جهان است که سالیانه 300000 تا 500000 قربانی می گیرد و پیش بینی می شود که این سرطان تا سال 2030، سیزدهمین علت مرگ و میر در جهان محسوب شود.این سرطان در 60 % موارد پس از ابتلای فرد به هپاتیت bویروسی، رخ می دهد. وجود پروتئین های ویروسی مثل hbsag در بافت توموری اثبات شده است. ژن درمانی/ایمنی درمانی سرطان در واقع از بین بردن سلول های سرطانی بدون آسیب رساندن به سلول های سالم و طبیعی و افزایش اثر مجاورتی ضد توموری و تسهیل در از بین بردن تومورهای اولیه و متاستاتیک است. melanoma differentiation associated gene-7(mda-7)/il24، پروتئین ترشحی و دارای خواص شبه سایتوکاینی، که عضوی منحصر به فرد از خانواده ی سایتوکاینی il10 است که در اواسط سال 1990 به عنوان یک پروتئین که در القای تمایز انتهایی افزایش می یابد، شناخته شد. mda-7 به عنوان یک سیتوکاین ضد توموری دارای خواص منحصر به فردی از جمله: القای آپوپتوز انتخابی سلول های سرطانی، مهار رگزایی، تحریک پاسخ ایمنی ضد تومور، حساس کردن سلول های سرطانی به تشعشع و شیمی درمانی و دیگر روش های مرسوم در درمان به خصوص درمان با آنتی بادی منوکلونال است. در تحقیق حاضر بیان این سایتوکاین با استفاده از یک پلاسمید در سلول های مدل توموری hcc یعنی سلول hep-g2 و سلول توموری واقعی مدل آلوده به hbv بیان کننده hbsag مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان دهنده ی سرکوب رشد و القای آپوپتوز در سلول های سرطانی فوق توسط mda-7 بود، در صورتیکه این اثر سرکوب گری را در سلول های نرمال القا نمی کند. وجود hbsag شاید باعث گردد که این سیتوکاین ترشحی نتواند به خوبی تولید شده و بنابراین اثرات القای آپوپتوز کمتری در سلول های plc مشاهده شد. در این مطالعه به خواص بیولوژیکیmda-7 و مسیرهای سیگنالینگی که به القای آپوپتوز منحصر به فرد این ژن کمک می کند نیز اشاره شده است.