مناطق بیابانی دنیا سطح وسیعی از کره زمین را به خود اختصاص داده اند و احیاء و اصلاح این مناطق نیاز به کشت انواع گونه های سازگاری دارد که بتواند با شرایط نامساعد منطقه سازش داشته و عوامل نامساعد اقلیمی منطقه را تحمل نماید. از گونه های سازگار که در سطح وسیع جهت عملیات بیابان زدایی استفاده می شود سیاه تاغ و آتریپلکس کانسنس می باشد. بستر کشت یکی از عوامل موثر بر استقرار گیاه می باشد لذا بررسی تأثیر شیوه آماده سازی و خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک بستر کشت بر استقرار گیاهان مذکور هدف این پژوهش قرار گرفت. در منطقه مارکوهک گناباد سه عملیات اصلاحی پیتینگ، کنتورفارو و زیرشکن در سال 1389 اجرا و سیاه تاغ در بستر حاصل کشت گردیده بود با توجه به آنکه اجرای هریک از عملیات مذکور منجر به آماده سازی بستر کشت متفاوت با بستر کشت عملیات اصلاحی دیگر گردیده بود این تفاوت از طریق مقایسه میزان استقرار سیاه تاغ با اندازه گیری شاخص های رویشی اندام هوایی گیاه بررسی گردید. نتایج حاصل نشان داد عملیات پیتینگ در تمام موارد دارای کمترین میانگین می باشد که با توجه به هزینه بالای احداث آن نسبت به دو عملیات اصلاحی دیگر جهت اصلاح منطقه مقرون به صرفه نیست. با وجود برتری اکثر شاخص های گیاهی در عملیات زیرشکن نسبت به کنتورفارو با توجه به هزینه بالای اجرای آن، اجرای عملیات کنتورفارو در منطقه توصیه می گردد. جهت بررسی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک بستر کشت در دو منطقه شط زولی گناباد و چاه گوجی مه ولات در سال 1389 سیاه تاغ و آتریپلکس در کنتورفارو و 1390 در چاله پرشده از ماسه کشت گردیده بود، در نظر گرفته شد نتایج حاصل نشان داد افزایش درصد اشباع خاک، کاهش اسیدیته خاک و افزایش میزان کربن و نیتروژن در کشت کنتورفارو و هدایت الکتریکی پایین در چاله پرشده از رسوبات و نیز بافت ریزدانه در دو نوع کشت باعث بهبود رشد آتریپلکس کانسنس و سیاه تاغ می گردد و تغییرات شوری خاک زنده مانی سیاه تاغ را تحت تأثیر قرار نمی دهد.