این تحقیق در سال زراعی 91-1390 در مزرعه¬ی تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل اسپلیت پلات نواری در قالب طرح پایه بلوک¬های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایش سه سطح نیتروژن (0 ، 100 و 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار از منبع اوره)، سه رقم گندم (کاسکوژن، سایسونز و mv17) و سه نوع علفکش دو منظوره، شوالیه (مزوسولفورون+یدوسولفورون) به میزان 400 گرم در هکتار، آپیروس (سولفوسولفورون) به میزان 6/26 گرم در هکتار و توتال (سولفوسولفورون + مت¬سولفورون¬متیل) به میزان 16 گرم در هکتار بودند. نتایج نشان داد که رقم کاسکوژن در تیمار عدم مصرف نیتروژن و رقم سایسونز هنگام مصرف 100 کیلوگرم نیتروژن در هکتار از توانایی رقابتی بیشتری با علف¬های هرز برخوردار بودند. در این تیمارها کمترین درصد پوشش علف-های هرز مشاهده شد. همچنین، با افزایش نیتروژن تا 100 کیلوگرم در هکتار، ارتفاع گندم و تعداد دانه در خوشه به طور معنی¬داری افزایش یافت، اما پس از این مقدار، افزایش نیتروژن تأثیر چندانی نداشت. ارتفاع، عملکرد بیولوژیکی، تعداد پنجه بارور، تعداد خوشه، وزن هزار دانه گندم و میزان عملکرد با کاربرد علفکش توتال در بالاترین مقدار خود بود. بیشترین میزان کنترل علف¬های هرز نیز در هنگام کاربرد این علفکش حاصل شد. بیشترین میزان کنترل علف¬های هرز در رقم سایسونز و هنگام کاربرد 100 کیلوگرم نیتروژن به همراه علفکش توتال به دست آمد.