عصر ناصرالدین شاه (1313-1264هق) با ثبات ترین دوره در حاکمیت قاجارها می باشد. این دوره را می توان دوران تقابل و کشمکش میان سنت و مدرنیته نامید. زیرا ناصرالدین شاه از یکسو؛ با سنت های کهن و استبدادی و ازسوی دیگر؛ با اندیشه های غربی که نتیج? رفت و آمد به فرنگ بود، مواجه شد. این عصر مقارن است با تحولات بین المللی که بدون تردید تأثیراتی شگرف بر تمامی شوون زندگی ایرانیان داشته است. بیشترین تأثیر در زندگی اقتصادی و اجتماعی از بازار نشأت می گیرد، زیرا بازار یکی از مهمترین عناصر شاکل? اجتماعی ایران می باشد. فقدان دانش فنی، شیوه های تولید سنتی، شبکه های وسیع آبیاری تحت نظارت دولت، استفاده از نیروی کار انسانی به جای ماشین آلات صنعتی در صنایع و ... از جمله عوامل مهم در زراعت و تجارت بود که زمینه را برای ورود اجناس اروپایی به بازارهای کشور و رکود صنایع دستی هموار می کرد. پائین بودن سطح آموزش رسمی و غیر رسمی، فقدان بهداشت عمومی و خطوط جدید تلگرافی نیز از جمله تحولات اجتماعی بود که بر اقتصاد بازار بیشترین تأثیر را داشت. در نهایت تمرکز این پژوهش بر آن است تا؛ با پایبندی بر چارچوب اولیه در حوز? جامعه و اقتصاد ایران در قرن نوزدهم، تغییرات اجتماعی و تأثیر آن بر بازار عصر ناصری را بررسی کند. در وهل? نخست؛ از چگونگی سطح رفاه اجتماعی سخن به میان می آید، تا بدین وسیله به نتایجی در ارتباط با روابط جامعه و اقتصاد رسید. سپس؛ تحولات اجتماعی نظیر؛ جریان نوسازی جامعه و ایجاد بانک برای تسهیل در معاملات اقتصادی در این مقوله می گنجد. سرانجام؛ این پژوهش با ارائه اسناد معتبر تحلیلی متفاوت از تأثیر بروز قحطی های ادواری بر اقتصاد بازار در این دوره را ارائه می دهد. امید است مورد قبول خوانندگان محترم قرار گیرد. واژگان کلیدی؛ ناصرالدین شاه، بازار، کسب? بازار، واردات و صادرات، قراردادها، قحطی های ادواری