مسکن از نیازهای اولیه انسان و سکونتگاه از نیازهای اساسی اجتماعات انسانی است. برآوردن مناسب این نیازها از دیرباز جزو آمال انسان ها بوده تا جایی که اجتماعات انسانی را همواره به چالش کشانده و تغییر و تحولاتی در ابعاد گوناگون آن ایجاد کرده که در شکل، طراحی، مصالح، دانش ساخت و ساز سکونتگاه قابل بررسی است . مسکن به عنوان عمده ترین عنصر تشکیل دهنده بافت های روستائی؛ بیانگر کیفیت استفاده از مکان و محیط و تأثیر اقتصاد و معیشت، سنت ها و هنجارهای حاکم بر جوامع روستائی است و موفقیت در این زمینه در گرو شناخت کیفیت مذکوراست، در مطالعه حاضر با روش مردم نگاری در روستای امامزاده ورچه به توصیف خانه های روستایی و تغییرات ساختاری و به دنبال آن تحولات کارکردی خانه پرداخته شده است و علل این تغییرات به اجمال مورد بررسی قرارگرفت. در پایان به این نتیجه رسیدیم که هم زمان با تغییر نظام شغلی، گسترده شدن ارتباطات شهری –روستایی، تمایل روستاییان به سبک های شهری و وجود معمارانی ناآشنا با سبک های معماری سنتی بومی، تحولات زیادی در کالبد روستاها ایجاد کرده است، به طوری که بیش از نیمی از ساختارهای موجود در یک خانه سنتی در خانه های نوساز حذف شده است و ساختارهای به جا مانده نیز دستخوش تغییرات قرارگرفته و می توان گفت کارکردهای اقتصادی در مساکن جدید روستایی رو به حذف و نابودی است.