مقدمه: داروهای مهارکننده گیرنده آنژیوتانسین از دسته داروهای ضد فشار خون ونارسایی قلبی وبیماریهای کلیوی با دفع پروتئین هستند که به علت اثرات سمپاتولیتیک و افزایش قدرت عضلات تنفسی ودرنتیجه بهبود آزمونهای تنفسی وکاهش هماتوکریت در درمان بیماریهای مزمن ریوی مورد توجه قرار گرفته اند.در این مطالعه اثردر مانی احتمالی لوزارتان در بیماریهای مزمن ریوی مورد بررسی قرار گرفت. اهداف اثر درمان اضافه کردن لوزارتان بردرمانهای متداول بیماری انسدادی مزمن ریویcopd تعیین می شود. روشها : مطالعه از نوع کار آزمائی بالینی تصادفی شده دو سو کور بر روی 70 بیمار با بیماری انسدادی مزمن ریوی بود .پیامد مورد انتظار اولیه بهبود علائم بالینی و اسپیرومتری در این بیماران بود.پیامدمورد انتظار ثانویه کاهش هماتوکریت بود. گروه مداخله تحت درمان با قرص لوزارتان 25میلی گرم روزانه به مدت یک ماه و ادامه آن به مقدار 50 میلی گرم روزانه به مدت 3 ماه و گروه کنترل نیز طی این مدت به مدت 4 ماه دارونما دریافت کردند.درمانهایی که بیماران جهت درمان نگهدارنده می گرفتند به همان شکل ادامه یافت. در ابتدا وانتهای مطالعه اسپیرومتری،شدت تنگی نفس بر اساس mmdr scale، و هماتوکریت درتمام بیماران چک شد. نتایج : پیامد مورد انتظار ثانویه یعنی کاهش هماتوکریت (p.v=0.007) و افزایش fev1 با (p.v=0.001)وfef% 25-%75 با ( (p.v=0 وfev1/fvc با p.v=0.02) ) تفاوت معنی داری بین قبل و بعد ازمطالعه درمقایسه با گروه شاهد وجود داشت.(p.v<0.05) ، ولی در مورد fvc با p.v=0.69)) و بهبود شدت تنگی نفس بر اساس mmdr ((p.v=0.30اختلاف معنی داری بین قبل وبعد از مطالعه درمقایسه با گروه شاهد وجود نداشت.(p.v> 0.05) نتیجه گیری : مدارک موجود نشان می دهد که لوزارتان باعث بهبود شاخص های تنفسی و کاهش هماتوکریت بیمارانcopd می شودولی اثری بر علائم بالینی(شدت تنگی نفس) این بیماران دیده نشد.

سن و جنس بیماران سطح سرمی ویتامین d از جمله عوامل موثر بر وضعیت سیستم ایمنی و نیز سلامتی ریوی می باشد. برخی مطالعات از ارتباط میان سطح سرمی ویتامین d و شدت copd صحبت کرده اند. از آنجا که ارتباط میان سطح سرمی ویتامین d با وضعیت بیماران مبتلا به copd تاکنون در ایران بررسی نشده است و مطالعات انجام شده در این زمینه محدودند لذا بر آن شدیم تا این ارتباط را در مطالعه ای بسنجیم. روش کار : از میان بیماران مبتلا به copd مراجعه کننده به درمانگاههای داخلی، ریه و مطب تعداد 100 بیمار انتخاب شده و بر اساس فرم جمع آوری اطلاعات از بیماران شامل ثبت شد. از بیماران یک نمونه خون جهت برررسی سطح سرمی ویتامین d ، گرفته شده و یک آزمون عملکرد ریوی (pft) برای آنها انجام شد. سپس برای بیماران با کمبود ویتامین d یکعدد آمپول ویتامین (300000 i.u) d بصورت عضلانی تجویز کردیده و یک ماه بعد مجددا pft انجام شد. مقادیر pft بیماران قبل و بعد از تزریق ویتامین ِd با هم مقایسه شدند. نتایج : 100 بیمار در این مطالعه بررسی شدند. 78 بیمار (78%) مرد و 22 بیمار (22%) زن بودند.میانگین(%predicted) fev1 در بیماران قبل و بعد از تزریق ویتامین d به تـرتیـب 10 ± 7/49 و9/8 ± 2/50 بود که افزایش و بهبود معنی داری را از نظر آماری نشان نمی داد (143/0 = p value). میانگین عددی(lit) fev1(actual) در بیماران قبل و بعد از تزریق ویتامین d به ترتیب37/0 ± 77/1 و 88/1 ± 97/1 بود که مقایسه این دو میانگین نیز بهبود آماری معنی داری را نشان نمی دهد(28/0 = p value). نتیجه گیری : فراوانی نقص ویتامین d در جمعیت مبتلایان به copd بیش تر از سایرین و در مطالعه ما بیش از 50% بود. تجویز ویتامین d عضلانی باعث بهبود وضعیت ریوی و تنفسی این بیماران نشده است.

زمینه و هدف: استاتین ها دسته ای از داروهای کنترل کننده چربی خون هستند که با مهار آنزیم hmg-coa ردوکتاز عمل می کنند. مطالعات گوناگون نشان داده اند که استاتین ها با مکانیسم های گوناگونی سبب کاهش میزان مرگ و میر بیماری های قلبی و سکته مغزی می شوند.هدف از مطالعه حاضربررسی تاثیرآتورواستاتین در فشارخون شریان ریوی مبتلایان به copd است. مواد و روش ها:دراین کارآزمایی بالینی دوسوکور 88بیمار مبتلا به copd و پرفشاری خون شریان ریوی به صورت تصادفی به دو گروه مورد(آتورواستاتین، 40میلیگرم) و پلاسبو تقسیم شده و 3 ماه مورد مطالعه قرار گرفتند. فشارشریان ریوی(trg)، سایز و کسر تخلیه ای (tapse) بطن راست و فاصله تست طی مسافت طی 6 دقیقه(6mwt) بیماران دوگروه قبل و بعد از مداخله مقایسه شد. یافته ها:میانگین trg در گروه مورد در ابتدا و انتهای مطالعه به ترتیب (99/21±)05/63 و (85/21±)76/59 بود که کاهش معنی داری داشت(001/0>p). میزان tapse در گروه مورد در ابتدا و انتهای مطالعه به ترتیب (52/2±)00/20و(27/2±)69/20 بود که افزایش معنی داری داشت (003/0=p). میزان tapse در گروه کنترل به صورت معنی داری در انتهای مطالعه کاهش نشان داد(02/0=p).کل مسافت طی شده نیز در هردوگروه بعد از مداخله افزایش معنی داری داشت که در گروه مورد به صورت معنی داری بیش از گروه کنترل بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر تجویز روزانه 40 میلی گرم آتورواستاتین به مدت 3 ماه دربیماران مبتلابهcopd و پرفشاری خون شریان ریوی سبب بهبود متغیرهای اکوکاردیوگرافیک فشار خون شریان ریوی و کسرتخلیه ای بطن راست می شود. همچنین تجویز آتورواستاتین سبب بهبود میزان مسافت طی شده در تست 6mwt می گردد.

در این مطالعه درمان 5 روزه خوراکی ژمی فلوکساسین با درمان وریدی سفتریاکسون در تشدید copd در بیماران بستری ونیازمند درمان آنتی بیوتیکی مورد مقایسه قرار گرفت.هدف در این مطالعه بررسی اثر بخشی درمان خورکی در مقایسه با درمان تزریقی و نیازمن بستری بود.بیماران copd دچار تشدید بیماری که نیازمند درمان آنتی بیوتیکی بودند به دو دسته تقسیم و تحت درمان با زمی فلوکساسین (گروه مورد )و سفتریاکسون (گروه شاهد) قرار گرفتند.مقایسه با استفاده از crp و اسپیرومتری صورت گرفت.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر یک جلسه تمرین هوازی و بی هوازی در هوای آلوده ناسالم بر عملکرد ریوی می باشد. روش کار: دراین تحقیق 20 دانشجوی سالم به صورت تصادفی به دو گروه، تمرین (10 نفر) با دامنه سنی 0/4± 22/4 سال و کنترل (10 نفر) با دامنه سنی 0/554± 22/8سال تقسیم شدند. گروه تمرین و کنترل فعالیت هوازی (به مدت 20 دقیقه با شدت 50 دور در دقیقه و توان 100 وات) و پس از سه هفته استراحت، مجددا تمرین بی هوازی (به مدت 21 دقیقه با شدت 70 دور در دقیقه و با توان 285 وات به مدت 1 دقیقه فعالیت و 2 دقیقه استراحت با 7 تکرار) روی دوچرخه کارسنج انجام دادند. گروه کنترل و تمرین در حین اجرای هر تمرین به ترتیب در معرض هوای مجاز 100psi= (mg/m29co=،µg/m2 2/0so2=،µg/m2 2/0 no2=، ppb60=o3 و g/m3156=10pm) و ناسالم 200psi= (mg/m216co=،µg/m2 0/3so2=،µg/m2 2/0no2=، ppb60=o3 و g/m3219=10pm) قرار گرفتند. آزمون عملکرد ریوی قبل، بلافاصله (پس آزمون اول) و 24 ساعت بعد (پس آزمون دوم) از اجرای هر تمرین اجرا شد. یافته ها: نتایج نشان داد که فعالیت هوازی در هوای آلوده ناسالم بر پس آزمون اول و دوم فاکتورهای ,fev1 fvc و %75-25 fef تأثیر معنادار، ولی بر پس آزمون اول و دوم فاکتور fvc/fev1 تأثیر معناداری نداشت (0/05p>). فعالیت بی هوازی در هوای آلوده بر پس آزمون دوم فاکتورهای fvc و پس آزمون اول %75-25 fefتأثیر معنادار، ولی بر پس آزمون اول fev1، fvc و پس آزمون دوم فاکتور fev1 و پس آزمون اول و دوم فاکتور fvc/fev1 تأثیر معناداری ندارد (0/05p>). در مقایسه بین پاسخ های عملکرد ریوی در فعالیت هوازی و بی هوازی در پس آزمون اول و دوم فاکتورهای ,fev1 %75-25fef و پس آزمون دوم فاکتور fev1/fvc تفاوت معناداری مشاهده شد و بین پس آزمون اول و دوم fvc و پس آزمون اول fev1/fvc تفاوت مشاهده نشد (0/05p>). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین بی هوازی نسبت به تمرین هوازی در هوای آلوده ناسالم باعث افت کمتری در فاکتورهای عملکرد ریوی می شود.