یکی از انواع سرطان های شایع در جهان، هپاتوسلولارکارسینوما می باشد که در حال حاضر درمان موثری علیه آن وجود ندارد. از راهکارهای درمانی نویدبخش، ژن درمانی با استفاده از وکتورهای آدنوویروسی است که برای انسان بی خطر می باشند. در این مطالعه سازه ی آدنوویروسی نوترکیب تولید شد که در آن یک ژن کشنده تحت کنترل پروموتر اختصاصی سلول های توموری قرار گرفت. میدکاین یک فاکتور رشد متصل شونده به هپارین است که در سلول های توموری بیان بالایی دارد. tbid ، ژن پروآپوپتوز، یک واسطه ی کلیدی در هر دو مسیر آپوپتوز، مسیر میتوکندریایی و مسیر وابسته به گیرنده ی مرگ می باشد. از توالی پروموتری میدکاین برای بیان اختصاصی tbid در رده ی سلول های hepg2 و القای آپوپتوز در آنها استفاده شد. ابتدا پروموتر غیر اختصاصی cmv از آدنووکتور شاتل حذف شد. قطعه mk-tbid در سازه ی pcmk-tbid با روش touchdown pcr تکثیر و سپس در آدنووکتور شاتل pad-?cmv-gfp کلون گردید. بیان موقت tbid با ترانسفکشن سلول های hepg2 با آدنووکتور شاتل pad-mk-tbid-gfp و روش rt-pcr تأیید شد. این آدنووکتور شاتل و پلاسمید اصلی آدنوویروس به طور همزمان به سویه bj5183 منتقل شد. سازه ی آدنو ویروس نوترکیب درنتیجه ی فرآیند همولوگوس ریکامبینیشن بین آدنو وکتور شاتل و پلاسمید اصلی آدنوویروس، ایجاد گردید که صحت این سازه با روش هضم آنزیمی با آنزیم های مختلف و pcr تائید شد. در مرحله ی نهایی با ترانسفکشن سلول های بسته بندی کننده hek 293 با سازه ی آدنوویروسی خطی شده، پارتیکل های آدنوویروسی نوترکیب تولید شد. تولید پارتیکل های آدنوویروسی با ظهور اثرات سایتوپاتیک و بررسی پلاک های gfp 5 تا 7 روز بعد از ترانسفکشن این سلول ها با میکروسکوپ فلورسانس تأیید شد.

هدف: تقریبا حدود 3 درصد از جمعیت جهان دارای عفونت هپاتیت c هستند و تخمین زده می شود که فقط یک نفر از پنج نفری که به تازگی عفونی شده اند یک پاسخ ایمنی کافی را برای پاکسازی عفونت داشته باشد. شکست پاسخ ایمنی میزبان حداقل بطور نسبی به علت توانایی ویروس در مخالفت با تولید و انتقال سیگنال از طریق اینترفرون های تیپ یک است. اغلب مطالعات نشان داده اند که ns3/4a پروتئاز ویروس هپاتیت c پاسخ اینترفرون را حذف می کند. مواد و روش ها: در این پژوهش اثر چهار سازه مختلف بیان کننده پروتئین ns3 بر بیان ژن های القا شونده توسط اینترفرون مورد بررسی قرار گرفت. این سازه ها شامل wtns3 بیان کننده پروتئاز ویروسی، muns3 بیان کننده پروتئین فاقد فعالیت پروتئازی، ns3/4a بیان کننده پروتئاز ویروس به همراه پروتئین ns4a و tns3 بیان کننده پروتئاز ویروس که بوسیله یک توالی مربوط به سیتوکروم b5 به غشاهای داخل سلولی تارگت شده بود. پس از ساختن این سازه ها، سلول های hepg2 با آن ها ترنسفکت شد سپس سلول ها با اینترفرون تایپ یک مجاور شده و گروهی از سلول ها با داروی ضد پروتئازی boceprevir مجاور شدند. پس از استخراج rna سلولی بیان ژن های تحریک شونده با اینترفرون مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: بیان ژن های تحریک شونده بوسیله اینترفرون در اثر فعالیت پروتئازی ns3 سازه های wtns3، tns3 و ns3/4a مختل شد. درحضور muns3 تغییر بیان در این ژن ها مشاهده نشد. حضور boceprevir باعث بیان این ژن ها شد. نتیجه گیری: فعالیت پروتئازی پروتئین ns3 نقش اصلی در سرکوب پاسخ ایمنی ذاتی دارد. همچنین نشان داده شد که پروتئین ns4a اثری در این فرآیند ندارد و احتمالا نقش آن در تثبیت و قرار دادن ns3 بر روی غشاهای لیپیدی دولایه است.

هپاتوسلولار کارسینوما (hcc)، پنجمین سرطان کشنده در جهان است که سالیانه 300000 تا 500000 قربانی می گیرد و پیش بینی می شود که این سرطان تا سال 2030، سیزدهمین علت مرگ و میر در جهان محسوب شود.این سرطان در 60 % موارد پس از ابتلای فرد به هپاتیت bویروسی، رخ می دهد. وجود پروتئین های ویروسی مثل hbsag در بافت توموری اثبات شده است. ژن درمانی/ایمنی درمانی سرطان در واقع از بین بردن سلول های سرطانی بدون آسیب رساندن به سلول های سالم و طبیعی و افزایش اثر مجاورتی ضد توموری و تسهیل در از بین بردن تومورهای اولیه و متاستاتیک است. melanoma differentiation associated gene-7(mda-7)/il24، پروتئین ترشحی و دارای خواص شبه سایتوکاینی، که عضوی منحصر به فرد از خانواده ی سایتوکاینی il10 است که در اواسط سال 1990 به عنوان یک پروتئین که در القای تمایز انتهایی افزایش می یابد، شناخته شد. mda-7 به عنوان یک سیتوکاین ضد توموری دارای خواص منحصر به فردی از جمله: القای آپوپتوز انتخابی سلول های سرطانی، مهار رگزایی، تحریک پاسخ ایمنی ضد تومور، حساس کردن سلول های سرطانی به تشعشع و شیمی درمانی و دیگر روش های مرسوم در درمان به خصوص درمان با آنتی بادی منوکلونال است. در تحقیق حاضر بیان این سایتوکاین با استفاده از یک پلاسمید در سلول های مدل توموری hcc یعنی سلول hep-g2 و سلول توموری واقعی مدل آلوده به hbv بیان کننده hbsag مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان دهنده ی سرکوب رشد و القای آپوپتوز در سلول های سرطانی فوق توسط mda-7 بود، در صورتیکه این اثر سرکوب گری را در سلول های نرمال القا نمی کند. وجود hbsag شاید باعث گردد که این سیتوکاین ترشحی نتواند به خوبی تولید شده و بنابراین اثرات القای آپوپتوز کمتری در سلول های plc مشاهده شد. در این مطالعه به خواص بیولوژیکیmda-7 و مسیرهای سیگنالینگی که به القای آپوپتوز منحصر به فرد این ژن کمک می کند نیز اشاره شده است.

چکیده ندارد.