حاشیه نشینی شهری یکی از پدیده هایی که با زندگی جدید شهری پیوند عمیقی دارد و موجب ایجاد سکونتگاه هایی شده است که از نظر کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی با مشکلات جدی مواجه اند. با گذشت چند دهه تلاش نظام برنامه-ریزی و سیاست گذاری، سکونتگاههای غیررسمی همچنان یکی از دغدغه های اصلی مدیریت شهری به شمار می روند. در ایران و در شهر کرمانشاه (به عنوان یکی کلان شهرهایی که از دیرباز با این معضل شهری دست به گریبان است)، طی چند دهه گذشته اقدامات و رویکردهای متفاوتی برای رفع این مشکل بعمل آمده است. محله شاطرآباد یکی از محلات حاشیه-نشین کرمانشاه است که مشکلات عمده حاشیه نشینی از قبیل آلودگی(بصری، صوتی)، پایین بودن سطح بهداشت، ناامنی، تراکم و ازدحام در آن وجود دارد. در این پژوهش مورد بررسی قرار خواهد گرفت، که با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی با بیانی تحلیلی- توصیفی ضمن تشریح اسکان غیررسمی در ایران و جهان، توانمندسازی اجتماعات محلی را رهیافتی نوین برای حل مسأله فقر شهری دانسته و دیگر مهندسی ساختمان و تزریق منابع مالی را راهگشا نمیداند، بلکه بر مهندسی اجتماعی با حمایت و تسهیل بخش عمومی و سازمانهای غیردولتی و محلی و مشارکت فعال افراد جامعه محلی، تأکید فراوان دارد، با امید آنکه با اتخاذ این رویکرد نوین در برنامه ریزی اجتماعات غیررسمی و سیاست تشریک مساعی با ساکنان، یک گام موثر و راهبردی به سوی توسعه پایدار شهری برداشته میشود.