چکیده ندارد.

هدف : بررسی تمرینات پلایومتریک بر توان انفجاری و تغییر شتاب بازیکنان هندبال. روش تحقیق: بیست و چهار بازیکن هندبال با میانگین سن 4/5 +- 21 سال، قد 6/1 +- 180 سانتیمتر و وزن 9/8 +- 71 کیلوگرم بطور داوطلب در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنیها بطور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند و به مدت هفت هفته گروه تجربی تمرینات پلایومتریک و گروه کنترل تمرینات عادی هندبال را انجام دادند. از آزمودنیها پیش آزمون و پس آزمون ارتفاع پرش عمقی از سطح 20، 40، 60 و 80 سانتیمتری و تغییر شتاب به عمل آمد. توان انفجاری نیز با استفاده از فرمول لوئیز محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل دادها از آنالیز کوواریانس ، آنالیز واریانس دوطرفه و آزمون t استودنت مستقل و وابسته استفاده شد. نتایج: -1 میزان پرش ارتفاع آزمودنیهای گروه تجربی برای کلیه وضعیتهای پرش (پرش درجا، پرش عمقی از سطح 20، 40، 60 و 80 سانتیمتر) افزایش معنی دار نشان داد (p<0/05). میزان پرش عمقی از سطح 40 و 60 سانتیمتر بیشترین افزایش را نشان داد. میزان افزایش ارتفاع پرش گروه کنترل معنی دار نبود (p>0/05). -2 توان انفجاری بازیکنان هندبال بعد از پرش از سطح 20، 40، 60 و 80 سانتیمتر افزایش معنی دار نشان داد (p<0/05). افزایش توان انفجاری بعد از پرش از سطح 40 و 60 سانتیمتری بیشترین افزایش را نشان داد. -3 افزایش تغییر شتاب ورزشکاران هندبال گروه تجربی معنی دار بود (p<0/05). -4 متغیر وزن بر رکورد و توان انفجاری ورزشکاران تاثیر معنی دار نداشت . نتیجه گیری کلی: -1 در این تحقیق تمرینات پلایومتریک انفجاری دارند، شده است . از این جهت این تمرینات حائز اهمیت می باشند. -2 افزایش رکورد و توان انفجاری در پرش عمقی از سطح 40 و 60 سانتیمتری بیشترین مقدار را نشان داد که احتمالا ناشی از فعال شدن مکانیسمهای خاص نظیر اجزاء الاستیکی، رفلکسی و انقباضی می باشد، که می تواند مورد توجه و دقت قرار گیرد. -3 به سبب اهمیت تغییر شتاب و تغییر مسیر در اجرای مهارتهای ورزشی از آنجایی که تمرینات پلایومتریک موجب افزایش این عامل شده است ، می توان برای موفقیت ورزشکاران از این برنامه ها استفاده کرد. -4 متغیر وزن بر رکورد و توان انفجاری تاثیر معنی دار ندارد. بنابراین نمی توان اظهار داشت افرادیکه دارای وزن کمتری هستند، رکورد پرش و توان انفجاری بالاتری دارند و بالعکس .

چکیده ندارد.

تحقیق حاضر در مورد برسی ویژگیهای ساختاری و فیزیولوژیکی معلولین جسمی ورزشکار و غیر ورزشکار است . در این راستا تعداد 21 نفر از معلولین و جانبازان ضایعه نخاعی عضو تیم ملی در رشته های دو و میدانی (دوهاو پرتابها) و وزنه برداری با میانگین سنی 42ˆ29 سال،میانگین مدت مجروحیت 8 سال، سطح ضایعه c7-l3 میانگین قد 7ˆ177 سانتیمتر و میانگین وزن 68 کیلوگرم که در اردوی آمادگی تیم ملی برای شرکت در مسابقات استوک مندویل به سر می بردند، به طور تصادفی انتخاب شدند. در کنار آنان 19 نفر از معلولین ضایعه نخاعی ساکن در آسایشگاه های تهران با میانگین سنی 6ˆ27 سال، مدت مجروحیت 1ˆ7 سال، سطح ضایعه c7-l3 میانگین قد 1ˆ173 سانتیمتر و میانگین وزن 1ˆ70 کیلوگرم به عنوان آزمودنیهای غیرورزشکار برگزیده شدند. روش به کار گرفته شده در این پژوهش ، نیمه تجربی یا علی پس از وقوع بود که محقق دخالتی در کیفیت تغییرات مستقل نداشت . اندازه گیریهای زیر به طور یکسان از کلیه آزمودنیها به عمل آمد : اندازه گیری ضربان قلب درحالت استراحت ، اندازه گیری فشار خون سیستولی و دیاستولی در حالت استراحت ، اندازه گیری ظرفیتهای ریوی (vc-fvc-fev1-fef 25-75) اندازه گیری چربی زیرجلدی در چهار نقطهء بدن (ناحیه دو سربازو، سه سربازو، تحت کتفی، تاج خاصره)، اندازه گیری قدرت دستها، اندازه گیری قد و اندازه گیری وزن، برای اندازه گیری موارد فوق از روشهای استاندارد و مطمئن بادستگاههای قابل اطمینان استفاده شد. اطلاعات بدست آمده پس از جمع آوری و طبقه بندی جهت تجزیه و تحلیل به کامپیوتر داده شد تا با استفاده از برنامه های hg و spss بررسی شود. میانگین، انحراف معیار و خطای معیار کلیه داده ها محاسبه شد و سپس در مورد هر دسته از داده ها t-test گرفته شد که پس از بررسی فرضیات ، نتایج زیر حاصل گردید: -1 اختلاف معنی داری میان گروه ورزشکار و غیر ورزشکار از نظر ضربان قلب با سطح اطمینان 95 مشاهده شد. -2 اختلاف معنی داری میان گروه ورزشکار و غیر ورزشکار از نظر فشار خون سیستولی با سطح اطمینان 95 درصد مشاهده شد. -3 اختلاف معنی داری میان گروه ورزشکار و غیرورزشکار از نظر فشار خون دیاستولی مشاهده نگردید. -4 اختلاف معنی داری میان گروه ورزشکار و غیرورزشکار ازنظر ظرفیتهای ریوی مشاهده نگردید. -5 اختلاف معنی داری میان گروه ورزشکار وغیرورزشکار ازنظر مقدار چربی زیرجلدی در کلیه نقاط و ازنظر مجموعه چربی زیرجلدی با سطح اطمینان 95 مشاهده شد. -6 اختلاف معنی داری میان گروه ورزشکار و غیرورزشکار ازنظر میزان قدرت دستها با سطح اطمینان 95 مشاهده شد. بنابراین باتوجه به نتایج حاصل از تحقیق، می توان عنوان کرد که فعالیتهای ورزشی می توانند موجد تغییرات مثبتی در افراد ضایعه نخاعی باشند، در واقع باید گفت که شرکت در فعالیتهای ورزشی کنترل شده در سیستمهای بدن شرایطی را ایجاد می کنند که در نهایت منجر به افزایش کارآیی ارگانهای بدن میگردد.

اهداف تحقیق هدف کلی: مقایسه اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن بر کوفتگی عضلانی تاخیری پس از انقباضهای شدید برونگرا اهداف اختصاصی: -1 مقایسه اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان تجمع آنزیم کرآتین کیناز (ck) در خون، 1، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا -2 مقایسه اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان احساس کوفتگی آزمودنیها، 1، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا. -3 مقایسه اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان حداکثر قدرت برونگرای تاکننده های آرنج آزمودنیها، 1، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا. -4 مقایسه اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان حداکثر قدرت ایستای تاکننده های آرنج آزمودنیها، 1، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا. -5 مقایسه اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان دامنه حرکتی آرنج آزمودنیها، 1، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا -6 مقایسه اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان دور بازوی آزمودنیها، 1، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا. فرضیه های برخاسته از اهداف -1 بین اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان تجمع آنزیم کرآتین کیناز (ck) در خون آزمودنیها، یک ، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا تفاوت وجود دارد. -2 بین اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان احساس کوفتگی تاخیری آزمودنیها، یک و 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا تفاوت وجود دارد. -3 بین اثر فعالیت بدنی و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان حداکثر قدرت برونگرای تاکننده های آرنج آزمودنیها، یک و 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا تفاوت وجود دارد. -4 بین اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان قدرت ایستای تاکننده های آرنج آزمودنیها، یک ، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا تفاوت وجود دارد. -5 بین اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان دامنه حرکتی مفصل آرنج (خم و راست کردن آرنج) آزمودنیها، یک ، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا تفاوت وجود دارد. -6 بین اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان دور بازوی آزمودنیها، یک ، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا تفاوت وجود دارد. -7 بین اثر فعالیت بدنی منتخب و ایبوپروفن و فعالیت بدنی با ایبوپروفن بر میزان چربی زیرپوستی ناحیه دو سر و سه سر بازوی آزمودنیها، یک ، 24 و 48 ساعت پس از انقباضهای برونگرا تفاوت وجود دارد. پیش فرضها -1 انقباضهای برونگرا سبب بروز کوفتگی عضلانی تاخیری می شوند. -2 درد و اسپاسم از مواردی هستند که پس از کوفتگی عضلانی تاخیری دیده می شود. -3 افزایش آنزیمها و wbc پس از بروز کوفتگی عضلانی تاخیری دیده می شود. -4 قدرت عضلانی و دامنه حرکتی پس از بروز کوفتگی عضلانی تاخیری کاهی می یابد.

بر اساس نتایج بدست آمده می توان گفت که فعالیت در آب گرم سبب کاهش هماتوکریت ، افزایش آلبومین و درصد حجم پلاسمای مردان میانسال می شود . علاوه بر آن ضربان قلب زمان استراحت کاهش یافته و حجم ضربه ای افزایش می یابد .

اهداف این رساله عبارتست از :1- اثر رژیم غذایی و ورزش بر تغییر جرم و چربی موضعی آزمودنیها.2-اثر رژیم غذایی و ورزش همراه با طب سوزنی بر تغییر جرم و چربی موضعی.3-اثر رژیم غذایی و ورزش همراه با رفتار درمانی بر تغییر جرم و چربی موضعی.