تقلیل کیفیت مسکن معاصر به سرپناهی موقت، بدون معنا و بی ثمر که کارکرد راستینش- مأوا و مأمن بودن- را از دست داده، منجر به ایجاد بیگانگی و از دست رفتن حس تعلق به مکان گشته است، این درحالیست که مسکن یکی از فضاهای حیاتی می باشد و با ویژگی های خود، می تواند موجب تعالی ابعاد وجودی انسان گردد. بنابراین درخلق این فضا علاوه بر توجه به استانداردهای فیزیکی و نیازهای فیزیولوژیکی، می بایست تمایلات روحی و علایق متنوع انسان ها نیز مدنظر قرار گیرد؛ از این رو بررسی حس تعلق به فضای سکونت به عنوان یکی از عوامل افزایش کیفیت در امر مسکن، بحثی با اهمیت و قابل توجه است. در این راستا پژوهش حاضر آزادی بهره بردار در شکل دهی به فضای سکونت را به عنوان یکی از پیآمد های حس تعلق به مکان به منظور سنجش، مطرح و آن را مورد بررسی قرار می دهد و در انتها راهکارهایی در طراحی را جهت در اختیار گذاردن آزادی به بهره بردار ارائه می دهد. متد پژوهش حاضر از نوع متد ترکیبی می باشد که در آن با مطالعه ی مبانی نظری پژوهش در قسمت کیفی، چارچوب مبانی استخراج شده و در ادامه، در بخش کمی که به منظور اعتباردهی پژوهش و نتایج حاصله از بخش کیفی مورد استفاده قرار گرفته، به مطالعه موردی نه محله شهر ساری پرداخته شد و در نهایت در قسمت گردآوری داده ها، از تکنیک پرسشنامه در باب رابطه ی آزادی بهره بردار و حس تعلق به مکان سکونت سود جسته است. برای انتخاب نمونه آماری از فرمول کوکران و انجام تحلیل های استنباطی و توصیفی آماری مطالعه حاضر از نرم افزارspss بهره برده است؛ نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از این مدعاست که؛ آزادی بهره بردار در شکل دهی به فضای سکونت ارتباط معناداری با حس تعلق در شهر ساری دارد.