جنگل های حرا در مناطق ساحلی جنوب کشور ایران قرار دارند و به دلیل کارکردهای بی شمار و ارزش های زیست محیطی حفاظت، احیاء و توسعه آن ها ضروریست. تصمیم گیری طریقه عمل در مسیری خاص، به صورت آگاها‏‏‏‏نه جهت نیل به اهداف می باشد تا بدین طریق گزینه ای مناسب در میان انواع گزینه ها انتخاب شود. یک مسئله مبتنی بر تصمیم گیری مکانی زمانی مطرح می شود که بین وضعیت مطلوب و موجود از دیدگاه تصمیم گیر اختلاف وجود داشته باشد. با توجه به مسئل? تصمیم گیری مکانی، ارزیابی صحیح روش ها و انتخاب مناسب ترین مکان جهت اجرای پروژه با توجه به شرایط حال حاضر یکی از مسائل مهمی است که پیش روی تصمیم گیران قرار دارد. ماهیت چند معیاره بودن تصمیم گیری، انتخاب فن آوری مناسب، فقدان اطلاعات کامل و به روز و کم تجربه بودن تصمیم گیران موجب پیچیدگی موضوع و ایجاد چالش درانتخاب روش تصمیم گیری و نهایتأ انتخاب مکان مناسب جهت اجرای پروژه می گردد. جنگل های حرا از جمله منابع پایدار می باشد که امروزه توجه زیادی را به خود معطوف کرده است. توانایی های سامانه اطلاعات جغرافیایی در زمین? مکان یابی سبب شده است تا در مکان یابی مناطق مستعد احیاء بیولوژیک مورد استفاده قرار گیرد. هدف از این بررسی مشخص کردن مناسب ترین مناطق جهت احیاء بیولوژیک جنگل های حرا با استفاده از روش تصمیم گیری چند معیاره مکانی در رویشگاه سیریک است. در این پژوهش موثرترین معیارها جهت مناطق مستعد احیاء بیولوژیک شامل عمق آب، پراکنش گونه های حرا و چندل، نقاط حضور گونه گل خورک، طبقات شیب، بافت خاک، هدایت الکتریکی، خط جزر و مد، ژئومورفولوژی ساحلی، کاربری اراضی (ساحلی) و خورها بودند. سپس با استفاده از نظر کارشناسان و با روش تحلیل سلسله مراتبی (ahp) معیارها پهنه بندی و وزن دهی شدند. قاعده های تصمیم گیری همپوشانی شاخص، تحلیل سلسله مراتبی، fuzzy ahp، جهت شناسایی مکان های بهینه مورد استفاده قرار گرفت. تفسیر خروجی ها بیانگر تفاوت در نتایج روش هاست. در نهایت جهت حصول اطمینان از صحت نتایج با کنترل زمینی بررسی شد. روش همپوشانی به عنوان بهترین قاعده تصمیم گیری جهت شناسایی مناطق مناسب جهت احیاء بیولوژیک جنگل های مانگرو در رویشگاه سیریک استان هرمزگان معرفی گردید.