جمهوری اسلامی ایران در سال های اخیر به دنبال گسترش روابط خود با کشورهای آمریکای لاتین بوده است و افزایش این مناسبات را یکی از راهبردهای اصلی سیاست خارجی خود می داند. بدون شک، پیروزی انقلاب اسلامی در ایران تاثیراتی برالهیات رهایی بخش در آمریکای لاتین ایجاد کرده و شاهد همکاری انقلابیون ساندینیست و کلیسا در نیکاراگوئه بوده ایم. درادبیات سیاسی ایران پس از انقلاب، ملل آمریکای لاتین اغلب به عنوان "ملل مستضعف" قلمداد شده و ایران تحولات این منطقه را با کنجکاوی و نگرش مثبت تحت نظر داشته است. اما اوج گسترش مناسبات با این منطقه را باید از سال 2005 به این طرف جستجو کرد که علت آن به گسترش موج چپ در آمریکای لاتین، پیروزی احزاب و گروه های ضد امپریالیست دراکثر این کشورها و روی کار آمدن دولت محمود احمدی نژاد در ایران با رویکرد مشابه بر می گردد. ایران در این دوره، رویکردی آرمان گرایانه و ضد آمریکایی را در پیش گرفت. ایران از سال 2005 تعداد نمایندگی های دیپلماتیک خود درآمریکای لاتین را افزایش داده است. همکاری با کشورهای ونزوئلا، برزیل، نیکاراگوئه، بولیوی و کوبا در زمینه های سیاسی،اقتصادی و فرهنگی افزایش یافته و این کشورها در سازمان های بین المللی گام های مشترکی برداشته اند. این پژوهش بااستفاده از روش توصیفی- تحلیلی، روابط ایران و کشورهای آمریکای لاتین را در دوره دولت های نهم و دهم جمهوری اسلامی ایران بررسی می کند و به دنبال پاسخ این پرسش است که چه عواملی موجب همگرایی بین ایران و کشورهای آمریکای لاتین شده است و افق آینده این روابط چگونه دیده می شود؟ پژوهش نشان می دهد که درک متقابل درباره چالش ها و سرنوشت های مشترک این کشورها در فرآیند توسعه، حفظ منافع ملی، جهانی شدن، مبارزه با امپریالیسم و ایجاد صلح جهانی در ایجادهمگرایی موثر بوده است.