تریامسینولون استوناید یک داروی استروئیدی است که فرمولاسیون مخاط چسب خمیر دهانی آن، امروزه کاربرد گسترده ای در درمان ضایعات دهانی پیدا کرده است. در تهیه این فرمولاسیون از تریامسینولون استوناید، پکتین، ژلاتین ، سدیم کربوکسی متیل سلولز، پارافین مایع و پلی اتیلن استفاده گردید. برای مقایسه ، خمیر دهانی ‏‎adcortyl in orabase‎‏ ساخت کارخانه ‏‎bristol-myer squibb‎‏ الگو قرار گرفته شد. پایه های فرموله شده از نظر کیفیت چسبندگی ، مدت دوام و پخش شوندگی روی مخاط دهان، پایداری فیزیکی و سرعت و میزان آزادسازی تریامسینولون استوناید با نمونه خارجی مقایسه و نزدیک ترین نتیجه انتخاب گردید . آزادسازی دارو به طریق ‏‎in vitro‎‏ و با سلول انتشاری تک محفظه ای استاتیک و با استفاده از غشا دیالیز بررسی شد و محاسبات نشان داد که انتشار ماده موثره از قانون هیگوشی پیروی می کند.

در تحقیق حاضر، به منظور بررسی اثر شرایط مختلف تبلور مجدد، بر خصوصیات فیزیکومکانیکی بلورهای بدست آمده از دو داروی فنی توئین و کاربامازپین، ابتدا محلولهای الکلی و استونی این دو دارو تهیه و سپس به روشهای مختلف شامل کاهش دما، تبخیر حلال و روش ‏‎watering-out‎‏، شرایطی جهت تبلور ذرات فراهم گردید .علاوه براین به منظور مطالعه اثر مواد افزودنی مختلف بر خواص بلورهای بدست آمده ، سه ماده افزودنی پلی وینیل پیرولیدون، پلی اتیلن گلیکول 4000 و توئین 80، با غلظتهای متفاوت بطور جداگانه در محیط تبلور مورد استفاده قرار گرفتند. ذرات اولیه دارو و نمونه های بدست آمده از تمامی روشها، پس از تصویربرداری به کمک میکروسکوپ الکترونی، تحت آزمایشهای آنالیز حرارتی ، طیف سنجی مادون قرمز و تفرق اشعه ایکس قرار گرفتند.همچنین سرعت انحلال و تراکم پذیری نمونه های بدست آمده بررسی و مقایسه گردیدند. تعیین نوع تغییر شکل ذرات دارای تراکم پذیری بالا در اثر فشار ، از دیگر اهداف تحقیق حاضر به شمار می رود.نتایج بدست آمده در مورد فنی توئین حاکی از بروز تغییرات آشکار در رفتار بلوری ذرات بود.

اثرات افزایندگی ترپنها بر روی جذب پوستی دیکلوفناک سدیم با استفاده از پوست رت مورد ارزیابی قرار گرفت دیکلوفناک سدیم بدلیل داشتن عوارض گوارشی بالا انتخاب شده بود.ترپنها عبارت بودند از کارون، منتون، لیمونن اکساید، فارنزول(ترانس) نرولیدول(مخلوطی از ایزومرها) که با غلظتهای 25/0 درصد ، 5/0 درصد ، 1 درصد، 5/1 درصد ، 5/2 درصد ‏‎v/v‎‏ مورد استفاده قرار گرفتند.پارامترهای مورد استفاده در جذب پوستی از قبیل فلاکس، نفوذپذیری ‏‎er,kp‎‏ نفوذپذیری و ‏‎tl‎‏ محاسبه شدند. نتایج بیاننگر آنست که ترپنهای الکلی مخصوصا نرولیدول تاثیر افزایندگی بیشتری نسبت به ترپنهای کنونی و اپوکسیدی دارند و می توانند در فرمولاسیون داروهایی که از جذب پوستی مناسبی برخوردار نمی باشند مورد امتحان قرار گیرند.