پیش زمینه: دوستاکسل یکی از پرکاربردترین داروها در زمینه شیمی درمانی سرطان به شمار می رود، که این امر به سبب تأثیر شگرف آن در درمان انواع سرطان هاست. تجویز این دارو با عوارض جانبی گوناگونی همراه است. به منظور رفع این عوارض ناخواسته با استفاده از پلیمر زیست تجزیه پذیر پلی لاکتید ـ کو گلیکولاید فرمولاسیون نانوی این ترکیب سنتز شده و مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: نخست هپاتوسیت های بافت کبد موش صحرایی به روش پرفیوژن کبدی با آنزیم کلاژناز جداسازی شدند. سپس سلول ها با غلظت cells/ml106 به فلاسک های ته گرد، غوطه ور در حمام آب oc37 و تحت جو o210? ، n2 85?، co2 5? منتقل گردید. جهت اجتناب از شرایط غیر سمی و یا بسیار سمی در حضور داروها، از غلظت ec50 دوساعته آنها بهره گرفته شد. نتایج: مقایسه روندهای آسیب حاصل از دو ترکیب دوستاکسل و plga ـ دوستاکسل در مدل هپاتوسیت های جداشده موش صحرایی حاکی از دخالت رادیکال های فعال اکسیژن در آسیب وارده به اندامک های درون سلولی می باشد و در مورد هر دو ترکیب افت پتانسیل غشاء میتوکندری، آسیب غشاء لیزوزومی، افت atp و گلوتاتیون درون سلولی، فعال شدن کاسپازها و القاء آپوپتوز مشاهده گردید. نتایج نشان دادند که آنزیم cyp2e1 در القاء آسیب اکسیداتیو در هر دو دارو دخالت مستقیم دارد، در صورتی که آنزیم cyp3a4 دارای نقش سمیت زدا می باشد؛ همچنین روند متیلاسیون در فرایندهای سم-زدایی این ترکیبات به اثبات رسید. از سوی دیگر این دو ترکیب در حضور گلوتاتیون رفتارهای متفاوتی از خود نشان دادند. نتایج نشان دادند که سیلیمارین به صورت معناداری (05/0>p) قادر به کاهش اثرات سمی ناشی از نانوذره حاوی دارو می باشد ولی در مورد داروی آزاد این مطلب صادق نیست. این اثرات را می توان به رفتارهای متفاوت این ترکیب طبیعی مانند مهار آنزیم هایcyp450 و همچنین مهار پروتئین های غشائی که مسئول مقاومت دارویی هستند، نسبت داد.

دستاکسل (dtx) آنالوگ نیمه صناعی داروی طبیعی پکلی تاکسل خواص ضدتوموری بالقوه ای در درمان انواع گسترده ای از سرطان ها و به طور خاص سرطان سینه نشان داده است. به دلیل حلالیت آبی ضعیف dtx و اثرات جانبی نامطلوب فرمول های بر پایه حلال، taxotere، سیستم های نانوذره ای بر پایه آلبومین به عنوان حامل در حال تحقیق و توسعه می باشد و از جمله آنها نانوذرات متصل به آلبومین است که تحت فشار بالا با استفاده از تکنولوژی nab تهیه شده است. در پژوهش حاضر سنتز نانوذرات آلبومینی حامل dtx (nab-dtx) و هدفمند شده با لیگاند فولات انجام شد. به علاوه، به منظور کاهش ممانعت فضایی hsa در اتصال لیگاند فولات به گیرنده اش و در نتیجه افزایش کارایی هدفمند سازی، فولات با واسطه پلی اتیلن گلیکول به مولکول آلبومین کنژوگه شد. به طور موازی، تأثیر پوشش پلی اتیلن گلیکول در پنهان کردن نانوذرات از دسترس سیستم اندوپلاسمای نیز افزایش زمان ماندگاری نانوذرات در جریان خون را به دنبال دارد. نانوسایزر پراش نوری دینامیک dls و تصاویر میکروسکوپ sem اندازه متوسط نانوذرات آلبومینی پگیله هدفمند شده با فولاتdtx,hsa-peg-fa را تقریبأ 200 نانومتر و با توزیع اندازه ذره ای باریک (1/0 pdi) تأیید می کنند. میزان انباشتگی dtx برابر 3/79 درصد است. سمیت سلولی نانوذرات مذکور در سلول های mda-mb-231 (رده سلولی دارای بیان بالای گیرنده فولات) بیش از سمیت سلولی نانوذرات هدفمند شده با فولاتی است که پگیله نشده اند dtx,hsa-fa (043/0 p<)، در حالی که نسبت مولی فولات به آلبومین در هر دو برابر 2 است. همچنین سمیت سلولی نانوذرات آلبومینی پگیله هدفمند شده با فولات بیش از نانوذرات آلبومینی dtx,hsa است (043/0p<). این در حالی است که در رده سلولی کنترل a549 (رده سلولی فاقد گیرنده های فولات) در مقایسه با سلول های mda-mb-231 تفاوت معنادار در سمیت سلولی بین dtx,hsa-peg-fa و نانوذرات آلبومینی هدفمند نشده با فولات dtx,hsa-peg بدست نمی آید. علاوه بر این، سمیت سلولی dtx,hsa-peg-fa نسبت به نمونه بدون عامل فولات dtx,hsa-peg بیشتر است (043/0p<). بنابر آنچه گفته شد، نانوذرات آلبومینی هدفمند شده با فولات می تواند در دارورسانی هدفمند به کاربرد قابل توجهی دست یابد به خصوص اینکه کارایی هدفمندسازی را با افزایش فاصله لیگاند فولات از ماکرومولکول آلبومین می توان بهبود داد.

چکیده دوستاکسل یکی از پر¬مصرف¬ترین داروها در شیمی درمانی انواع سرطان به شمار می رود. اما تجویز این دارو عوارض ناخواسته جانبی گوناگونی به همراه دارد، لذا به منظور رفع این عوارض ناخواسته فرمولاسیون نانو-کنژوگه این ترکیب با آلبومین به عنوان فراوانترین پروتئین پلاسما که دارای خصوصیات فیزیکی و شیمیایی منحصر به فردی می¬باشد سنتز گردیده است که در این پایان¬نامه اثرات سمی آن مورد بررسی قرار گرفت. در ابتدا به روش پرفیوژن کبدی با استفاده ازآنزیم کلاژناز هپاتوسیت های بافت کبد رت جداسازی گردیدند. جهت بررسی¬های مکانیسمی سمیت دارو و نانو-کنژوگۀ دارو از غلظت lc50 دو ساعته آنها بهره گرفته شد.جهت اندازه¬گیری میزان تولید گونه های فعال اکسیژن (ros)، افت پتانسیل غشاء میتوکندری(δψm)، درصد سلول های آپوپتوتیک از روش فلوسیتومتری و همچنین از روش های فلوریمتری و لومینومتری برای ارزیابی آسیب غشاء لیزوزوم و میزان ذخایر سلولی atp داخل سلولی بهره گرفته شد. در ادامۀ کار اندازه¬گیری میزان گلوتاتیون داخل سلولی با استفاده از روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری گردید. نتایج حاصل از ارزیابی سم شناسی داروی دوستاکسل و فرمولاسیون آلبومین-دوستاکسل آن حاکی از ایجاد سمیت سلولی بوسیله هر دو ترکیب، همراه با تشدید تولید ros، کاهش میزان δψm، بروز آسیب و ایجاد نشت غشاء لیزوزوم، تخلیه atp داخل سلولی و القاء آپوپتوز می¬باشد. ذخایر گلوتاتیون به میزان بالایی در هپاتوسیت ها مواجهه داده شده با این دارو ها نیز به سرعت اکسید گردید. نتایج نشان دادند که فرمولاسیون نانو-کنژوگه دارو در مقایسه با داروی آزادقدرت سمی بیشتری اعمال کرده و فاکتورهای مورد بررسی سمیت را بیشتر تحت تأثیر قرار داده است. همچنین تماس قبلی هپاتوسیت¬ها با جمع کنندۀ رادیکال هیدروکسیل (مانیتول)، مسدود کننده روزنه mpt(ال-کارنیتین)، تثبیت کننده غشاء لیزوزومی(کلروکین) در این مطالعه حاکی از کاهش معنی دار(05/0>p) در تولید ros، افت پتانسیل غشاء میتوکندری و آسیب غشاء لیزوزومی بعد از درمان با دارو و نانوکنژوگه آن بوده است. واژگان کلیدی: آلبومین-دوستاکسل، دوستاکسل، هپاتوسیت، سمیت سلولی، استرس اکسیداتیو، میتوکندری، لیزوزوم، آپوپتوز.

امروزه سرطان یکی از شایع ترین بیماری ها در جهان می باشد. با این حال متاسفانه هنوز داروی ایده¬آل برای درمان سرطان کشف نشده است، که بتواند بدون آسیب زدن به بافت¬ها و سلول های سالم، سلول¬های سرطانی را از بین ببرد.کورکومین از جمله مواد طبیعی کم خطر و ایمنی است که خواص ضد سرطانی آن به اثبات رسیده است. کورکومین دارای فعالیت¬های فارماکولوژیکی فراوانی است کورکومین دارای خواص ضد سرطانی بسیار قوی می¬باشد. این ماده از شروع تشکیل تومور، متاستاز، رگ زایی و پیشرفت سرطان جلوگیری می¬کند. طبق طبقه بندی سازمان بین المللی سرطان، کورکومین جزء سومین نسل داروهای ضدسرطان دسته بندی شده است، و همچنین موسسه بین المللی سلامت، کورکومین را به عنوان ماده¬ی ضدسرطان و ضد موتاژن معرفی کرده است. با وجود خصوصیات فوق العاده ی کورکومین در درمان بیماری¬های مختلف، خصوصا سرطان، متاسفانه کاربرد بالینی این دارو به دلیل محلولیت بسیار کم در آب (10-20 µg/ml)، جذب بافتی ضعیف و متابولیسم سریع محدود شده است و نیاز شدیدی به استفاده از یک حامل مناسب و یک فرمولاسیون کارامد برای این مولکول دارویی احساس می¬شود. آلبومین انسانی و پروتئین های خانواده ترانسفرین از جمله حامل هایی هستند که در مطالعات مختلف برای داروها، هورمون ها، پروتئین ها وغیره به کار گرفته شده اند. مطالعات نشان داده اند که ماکرومولکول هایی نظیر آلبومین، گلوبولین و پلیمرهای سنتتیک با مکانیسم enhance permeation and retention effect (epr) به صورت قابل ملاحظه ای در بافت های سرطانی تجمع پیدا می کنند، زیرا در این بافت ها نفوذپذیری عروق زیاد شده و زمان حفظ و نگهداری ماکرومولکول ها در بافت های بین سلولی سرطانی به دلیل گرفتگی عروق لنفاتیک زیاد می شود. هم چنین، یکی دیگر از مزیت های کانژوگاسیون با ماکرومولکول ها این است که رفتار فارماکوکینتیکی دارو بهبود پیدا می کند. به علاوه دارو از مکانیسم های سلولی که باعث مقاومت دارویی می شوند نیز رهایی می یابد. از دیگر مزیت های حامل های پروتئینی می توان به نقش به سزای آن ها در دارو رسانی هدفمند فعال از طریق رسپتورهای بیان شده در سطح سلول ها اشاره کرد. در این تحقیق ابتدا فرم کانژوگه کورکومین با یک حامل پروتئینی مناسب از خانواده ترانسفرین تهیه شد. کانژوگه حاصله سپس با استفاده از لوله های آمیکون و دیالیز، خالص سازی گردید. در مرحله بعدی، فرم آزاد و کانژوگه دارو با استفاده از روش¬های کروماتوگرافی و اسپکتروفتومتری و همچنین ارزیابی میزان انباشت دارو تعیین مشخصات گردیدند. مطالعات صورت گرفته نشان داد که بالاترین میزان کانژوگاسیون زمانی به دست می آید که در حین سنتز ترکیب کانژوگه، مقدار مولی کورکومین، 40 برابر مقدار مولی لاکتوفرین محاسبه و انتخاب شود. برای بررسی خواص فیزیکو شیمیایی لاکتوفرین، پس از انجام واکنش کانژوگاسیون از آزمایش sds-page استفاده گردید. در بررسی داده های حاصل از sds-page test این نتیجه حاصل گردید که، وزن مولکولی لاکتوفرین پس از کانژوگاسیون تغییری حاصل نکرده است که می تواند مبین این مطلب باشد که خصوصیات فیزیکوشیمیایی لاکتوفرین پس از کانژوگاسیون دست نخورده باقی می ماند. نتایج حاصل از بررسی اندازه ذره ای ساختار کانژوگه شده نشان داد که اندازه ذره ای ساختارهای حاصله حدود 165 نانومتر می باشد. همچنین نتایج حاصل از بازیابی پروتئین نشان داده است که درصد بازیابی پروتئین در نسبت های مولی کمتر، بالاتر و در نسبت های مولی بیش تر کمتر است.

هدف از این مطالعه ارزیابی استرس اکسیداتیو ناشی از کنژوگه ی دوستاکسل- هیالورونیک اسید(ha-dtx) در سلولهای ایزوله ی کبد رت می باشد. در این آزمایش از lc50,2h برای دوستاکسل(dtx) و هیالورونیک اسید-دوستاکسل(ha-dtx) استفاده شده است. تولید گونه های فعال اکسیژن(ros)، کاهش پتانسیل غشای میتوکندری و میزان ایجاد سلول های آپوپتوزی به روش پیشرفته ی فلوسایتومتری اندازه گیری گردید. نشت غشای لیزوزومی و تخلیه ی atp، به ترتیب، با روش فلوریمتری و بیولومینومتری و همچنین میزان ذخایر گلوتاتیون احیا به روش اسپکتروفتومتری اندازه-گیری شد.یافته های این مطاله نشان می دهند که دوستاکسل کنژوگه با هیالورونیک اسید دارای سمیت بیشتری بر روی سلول های مورد مطالعه بوده که با مرگ برنامه ریزی شده (آپاپتوز) بیشتری همراه بوده است.

ترتینوئین یا رتنیوئیک اسید یکی از پر مصرف ترین داروها در درمان آکنه و بازسازی پوست است. این دارو تنها دارویی است که توسط fda برای از بین بردن آثار پیر پوستی، چروک، لکه های تیره و همچنین صاف کردن پوست مورد تائید قرار گرفته است. ترتینوئین آثار مفید خود را با تحریک تشکیل کلاژن، جمع کردن غدد چربی و کنترل تکثیر و تمایز سلولی اعمال می کند. در کنار اثرات مفید این دارو، عارضه شایع و مشکل ساز این دارو عبارت است از تحریک پوستی، قرمزی و التهابات حاصله که اغلب با نارضایتی بیماران همراه است و منجر به عدم تکمیل دوره درمان می شود. این عارضه در فرمولاسیون های مثل کرم، ژل یا لوسیون بیشتر مشاهده شده و در فرمولاسیون های حاوی لیپوزوم و میکروسفر و احتمالا نانو ذرات که قادر به کنترل آزادسازی دارو و نفوذ پذیری بهتر به لایه های عمقی پوست هستند کمتر مشاهده می شود. به همبن جهت در این مطالعه ساخت و ارزیابی یک سیستم دارورسانی حاوی حامل های نانو لیپیدی ((nlc مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور جهت تهیه حامل نانولیپیدی روش high pressure hemogenization انتخاب گشت؛ بدین صورت که پس از توزین مواد، سورفکتانت را به میزان لازم به فاز چرب اضافه و تا دمای c°75 حرارت داده تا سورفکتانت ذوب شده و با فاز روغنی ظاهر تقریبا یکنواختی را تشکیل دهد. فاز مایی را نیز تا دمای c°75 حرارت داده و سپس در زیر همزن (ultra-turrax) با سرعت rpm 8000 به مدت 4 دقیقه، فاز روغنی حاوی سورفکتانت به فاز مایی اضافه گردید. فرمول ها در سیکل های 3، 5و 7 در فشار هایbar 250 تا 800 تهیه گشت و جهت ارزیابی z-average،zeta potential و pdi از دستگاهphoton corelation spectrophotometer malvern استفاده شد. پس از بررسی های انجام شده فرمول سیکل 5 در فشارbar 800 به عنوان حامل نانو لیپیدی منتخب معرفی شد. پس از بدست آوردن حامل نانو لیپیدی پایدار، از عکسبرداری tem و afm جهت بررسی شکل نانوذرات، نحوه قرارگیری آن ها در کنار یکدیگر و اندازه ی ذرات استفاده شد. بررسی خصوصیات ظاهری فرمولاسیون مانند شکل ظاهری، شفافیت، رنگ و بو و خصوصیات فیزیکوشیمیایی مانند ph، تست هدایت الکتریکی و رقیق سازی با فاز مائی (water dilution test) صورت گرفت. همچنین آزمون های شوک حرارتی، ذوب شدن و پایداری بر اثر تنش انجام شد که در تمامی آزمون ها کوچکترین ناپایداری شامل دوفاز شدن، شکست فرمولاسیون، تجمع ذرات چربی و ... مشاهده نشد. نتایج تمامی آزمون های فوق تشکیل یک فرمولاسیون o/w پایدار را تایید نمود که حاوی ذرات کروی و با اندازه ذره ای مناسب می باشد. در ادامه با کمک تویین 80 ترتینوئین را مرطوب کرده و در فاز چرب پراکنده و در نانو ذرات بارگذاری شد. مطالعات پایداری تسریع شده و طولانی مدت انجام شده بر روی حامل نانو لیپیدی حاوی ترتینوئین نشان داد که حامل نانو لیپیدی حاوی ترتینوئین پایدار می باشد. سپس راندمان به دام افتادن دارو و ظرفیت بارگذاری سیستم دارورسانی بررسی شد که نتایج نشان دهنده ی بارگذاری تقریبا کامل ترتینوئین در حامل نانو لیپیدی و معتبر بودن روش ساخت می باشد. مطالعه آزادسازی دارو در in vitro نشان می دهد که nlc حاوی ترتینوئین، پروفایل آهسته تری نسبت به کرمهای حاوی ترتینوئین موجود در بازار دارد. با این یافته ها می توان در نظر گرفت که عارضه ترتینوئین کاهش یافته و پذیرش دارو توسط بیمار افزایش یابد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

نالترکسون دارویی است که برای ترک اعتیاد به مواد مخدر استفاده می شود. این دارو یک آنتاگونیست اپیوئیدی طولانی اثر است که از طریق باند شدن رقابتی به گیرنده های اپیوئیدی عمل می کند. حداقل غلظت موثر نالترکسون 0/2 نانوگرم در هر میلی لیتر است که دارو دارای متابولیسم گذر اول کبدی بالایی است و کپسولهای 25 یا 50 میلی گرمی بصورت خوراکی تجویز می شود. یکی از روشهایی که برای تعیین مقدار نالترکسون بکار رفته است ، hplc باردیاب uv است که دارای گزینش پذیری و حساسیت مناسبی نمی باشد. از روشهای دیگر استفاده از hplc بار دیاب الکترو شیمیایی است که دارای حساسیت بالایی برای تعیین مقدار نالترکسون در غلظتهای پایین است ولی معمولا در دسترس نمی باشد و یا تنظیم آن براحتی امکان پذیر نیست ، لذا در این مطالعه استفاده از دریاب فلورسانس مورد توجه قرار گرفت که دارای گزینش پذیری و حساسیت بالایی است . کاربرد این روش برای تعیین مقدار نالترکسون قبلا گزارش نشده است . در این روش از دانزیل کلراید برای مشتق سازی قبل از ستون استفاده شده است مشتق سازی در محیط قلیایی(بافرکربنات سدیم 0/2 مولار با 11/4 ph) به مدت 3 ساعت در دمای اتاق انجام شد سپس 1 میلی لیتر تولوئن به هر نمونه اضافه شده و بعد از تکان دادن و سانتریفوژکردن در دور 4500 دور در دقیقه به مدت 10 دقیقه، فازآلی، (تولوئن) استخراج گردید و 200 میکرولیتر آن به hplc تزریق گردید. برای جداسازی از ستون سیلیکا و مخلوط حلالهای: -nهگزاد، -2پروپانول و امونیاک به نسبتهای مختلف به عنوان فاز متحرک استفاده شد. استفاده از این روش برای تعیین مقدار نالترکسون برای اولین بار انجام شده است که در این مطالعه گزارش می شود و نتایج خوب بدست آمده نشان می دهد که این روش دارای حساسیت بالایی بوده و در حد 10 نانوگرم از نالترکسون با این روش قابل اندازه گیری است . حساسیت این روش باردیاب فلوسانس حداقل 100 مرتبه بیشتر از ردیاب uv و تنها مرتبه کمتر از ردیاب الکتروشیمیایی می باشد به هر حال می توان با تلاش بیشتر این روش را برای تعیین مقدار در پلاسما بهبود بخشید.

در این بررسی مشاهده شد که با افزایش ویسکوزیته و غلظت دارو در فاز داخلی میانگین اندازه ذره ای میکروسفرها افزایش یافته و با افزایش ویسکوزیته فاز خارجی و سرعت هم زدن محیط میانگین اندازه ذره ای میکروسفرها کاهش می یابد. بازده انباشت دارویی در میکروسفرها تقریبا مستقل از غلظت دارو در فاز داخلی است کاهش ویسکوزیته در فاز داخلی، افزایش غلظت pva در فاز خارجی و افزایش سرعت هم زدن نیز باعث کاهش بازده انباشت دارو می شود. سرعت رهش دارو با کاهش اندازه ذره ای و افزایش محتوای دارویی میکروسفرها افزایش یافته و ph محیط تاثیر جدی بر میزان رهش دارو نداشته است . کینتیک رهش برای میکروسفرها هیگوچی بدست آمد.

بهداشت و درمان یکی از نیازهای اساسی بشر محسوب می شود. در کشور ما بخش زیادی از درآمد ملی صرف تامین بهداشت و درمان مردم می شود. علیرغم پیشرفت های زیادی که در امور بهداشت و درمان شده است ، متاسفانه تصور عمومی بر ناکافی بودن امکانات و نارضایتی از سیستم توزیع دارو می باشد. مخصوصا که دارو در این میان بعنوان مهمترین ابزار درمانی همواره در کانون توجهات مسوولین و مردم قرار داشته است . از این رو در دسترسی بودن دارو نقش عمده ای در تامین رضایت مردم از خدمات بهداشتی و درمانی دارا می باشد. بکارگیری سیاستها و راهبردهای جدید برای ارتقا کیفیت نظام توزیع داروی کشور نیازمند شناسایی دقیق وضعیت موجود بخصوص کاستیها و نارسائیهای سیستم می باشد. به این منظور انجام این مطالعه بعنوان یکی از اولویتهای پژوهشی وزارت بهداشت و درمان و آموزشی پزشکی به تصویب رسید. اهداف اصلی این مطالعه عبارتند از: - بررسی الگوی توزیع داروی کشور - تعیین نقاط قوت و ضعف سیستم توزیع داروی فعلی - تعیین عوامل موثر در مصرف دارو و درجه اهمیت آنها - پیشنهاد الگوی منطقی توزیع منطقه ای دارو به منظور دستیابی به اهداف مذکور، شاخصهای اصلی مطالعه به شرح ذیل تعریف گردید. - فروش عددی دارو منظور از فروش عددی، فروش یک کپسول، قرص ، ویال و یا هر شکل دارویی دیگر است . - تعداد جمعیت - تعداد داروخانه - تعداد مطب پزشکان عمومی - تعداد مراجعه بیماران - تعداد تخت بیمارستانی اطلاعات مربوط به شاخص های فوق از مراکز و سازمانهای ذیربط (وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی، سازمان نظام پزشکی کشور و مرکز آمار ایران) برای سالهای مطالعه که 1372 لغایت 1376 در نظر گرفته شد، اخذ گردید. برای بررسی عوامل موثر در مصرف دارو و درجه اهمیت آنها، همبستگی بین فروش عددی و هر یک از متغیرهای مستقل بوسیله روش همبستگی پیرسون محاسبه گردید. اهم نتایج حاصله به شرح ذیل ارائه می گردد: ضرایب همبستگی بین فروش عددی دارو و شاخص های جمعیت ، تعداد مطب پزشکان عمومی، تعداد داروخانه و تعداد تختهای بیمارستانی به ترتیب 0/9744, 0/9798, 0/9784, 0/9683 بود که بیانگر همبستگی مستقیم و شدید می باشد. - ضریب همبستگی بین فروش عددی و تعداد مراجعه بیمارانی 0/6783 بود که بیانگر همبستگی مستقیم ولی نسبت به شاخصهای فوق همبستگی کمتری داشته است . در نهایت سهمیه فروش عددی داروی هر استان را بر حسب درصد با توجه به متغیرهای جمعیت ، تعداد مطب پزشکان عمومی، و تعداد داروخانه با استفاده از روش رگرسیون خطی چند متغیره به صورت فرمول ذیل پیشنهاد می گردد.

در تحقیق حاضر، به منظور بررسی اثر شرایط مختلف تبلور مجدد، بر خصوصیات فیزیکومکانیکی بلورهای بدست آمده از دو داروی فنی توئین و کاربامازپین، ابتدا محلولهای الکلی و استونی این دو دارو تهیه و سپس به روشهای مختلف شامل کاهش دما، تبخیر حلال و روش ‏‎watering-out‎‏، شرایطی جهت تبلور ذرات فراهم گردید .علاوه براین به منظور مطالعه اثر مواد افزودنی مختلف بر خواص بلورهای بدست آمده ، سه ماده افزودنی پلی وینیل پیرولیدون، پلی اتیلن گلیکول 4000 و توئین 80، با غلظتهای متفاوت بطور جداگانه در محیط تبلور مورد استفاده قرار گرفتند. ذرات اولیه دارو و نمونه های بدست آمده از تمامی روشها، پس از تصویربرداری به کمک میکروسکوپ الکترونی، تحت آزمایشهای آنالیز حرارتی ، طیف سنجی مادون قرمز و تفرق اشعه ایکس قرار گرفتند.همچنین سرعت انحلال و تراکم پذیری نمونه های بدست آمده بررسی و مقایسه گردیدند. تعیین نوع تغییر شکل ذرات دارای تراکم پذیری بالا در اثر فشار ، از دیگر اهداف تحقیق حاضر به شمار می رود.نتایج بدست آمده در مورد فنی توئین حاکی از بروز تغییرات آشکار در رفتار بلوری ذرات بود.

پودر سیلیمارین که در میوه خار مریم(خانواده کاسنی) یافت شده و از تغلیظ عصاره دانه گیاه آن تهیه می گردد مخلوطی است از فلاونوئیدهای سیلی بین‏‎sbn‎‏ سیلی دیانین‏‎sdn‎‏ سیلی کریستین‏‎scn‎‏ و ایزوسیلی بین‏‎isbn‎‏. عصاره تغلیظ شده آن در پروفیلاکسی و درمان آسیب های کبدی ناشی از سموم متابولیک و سو عملکرد کبد بعد از ابتلا به هپاتیت بکار می رود. همچنین امروزه اثرات آن بر روی رشد سلولها و توقف سرطان در مرحله ‏‎g1‎‏ به اثبات رسیده است.

در این مطالعه تلاش می شود ضمن بررسی جامع از وضعیت دوره های تخصصی ، اطلاعات لازم در خصوص بازدهی این دوره ها جمع آوری و مورد تجزیه وتحلیل قرار گیرد و شاخصهایی از قبیل میانگین طول دوره، معدل واحدهای نظری و عملی گذرانده شده ، تعداد مقالات منتشر شده، نمره بورد و ... مورد بررسی قرار می گیرد و ضمنا با دوره های تخصصی خارج از کشور مقایسه ای صورت می گیرد.

داروی مزالامین یک داروی ضدالتهاب موضعی است که با مهار سنتز پروستاگلندینها در درمان بیماریهای التهابی کولون استفاده می شود.در مصرف خوراکی ،این دارو به مقدار زیادی در قسمت بالای دستگاه گوارش جذب می شود و از طرفی دیگر دوز بالای این دارو درمان بیماریهای التهابی کولون که موجب نیاز به تکرار مصرف این دارو می شود سبب بروز مشکلاتی در دارودرمانی می گردد.

پلیمرهای پاسخگو به محرک ، کاندیدهای مناسبی در سیستمهای دارورسانی جدید می باشند. چرا که این مواد می توانند در پاسخ به محرکهایی همچون دما، دارو را آزاد نموده و میزان آزادسازی دارو را کنترل نمایند. دراین مطالعه ، پلیمر حساس به دمای پلی ان ایزوپروپیل آکریلامید‏‎polynipaam‎‏ برای کنترل آزادسازی داروهای با وزن ملکولی متفاوت مورد استفاده قرار گرفته است.