یکی از مسائل مهم مدیریت سواحل جهان، حفاظت از سواحل در مقابله با اثر سوء برخی پدیده های طبیعی است. ازجمله مهم ترین نوع این پدیده ها، فرسایش و رسوب گذاری در امتداد سواحل است. سواحل کشور ایران نیز از گزند این نوع پدیده ها در امان نیست. حفظ سواحل شمالی و جنوبی کشور در مقابله با این نوع پدیده ها از اهمیت بسزایی برخوردار است. سواحل مورد مطالعه در این تحقیق، سواحل شرقی بندر فریدونکنار در استان مازندران می باشد. در تحقیق حاضر سعی می شود که با به کارگیری روش های نوین مهندسی و مدل سازی های پیشرفته عددی، راه حلی مهندسی پیشنهاد نمود که توسط آن از فرسایش پایین دست بندر فریدونکنار جلوگیری به عمل آید. در بسیاری از مناطق پایین دست بندر فریدونکنار، صاحبان زمین ها و ویلاهای شخصی و دولتی، اقدام به ساخت پوشش های محافظ (پوشش سنگچین) نموده اند. اگرچه این سازه ها، باعث می شود که در کوتاه مدت در محل آن ها فرسایش ساحل رخ ندهد، اما پس از گذشت چند سال، عمق پای سازه ها (سمت دریا) در اثر فرسایش افزایش می یابد. افزایش عمق آب در نزدیکی سواحل، از جنبه های مختلف، معایبی دارد که ازجمله مهم ترین آن ها، کاهش جذابیت توریستی منطقه می باشد. در پایان این تحقیق و پس از آزمودن روش های مختلف حفاظت از سواحل به این نتیجه رسیدیم که استفاده از سازه پوشش محافظ به تنهایی موثر نمی باشد و آن را باید در ترکیب با دیگر روش های مناسب برای حفاظت از سواحل به کار برد. ازجمله این روش ها، احداث آب شکن در امتداد عمود بر ساحل و ساخت موج شکن دور از ساحل می باشد. همچنین جهت بهینه تر شدن طرح حفاظت از ساحل، نتایج شبیه سازی موج شکن دور از ساحل با نتایج شبیه سازی آب شکن ها مقایسه شد. نتایج نشان داد که با افزایش طول آب شکن، به صورت موضعی تنها در کنار آب شکن شاهد رسوب گذاری خواهیم بود؛ در حالتی که موج شکن دور از ساحل عملکرد مناسبی در مقابله با پدیده رسوب گذاری از خود نشان داد.