سینما مردمی ترین هنر از میان هنرهای هفتگانه است و بستری که سینما در آن تبلور می یابد بستر اجتماعی است. سینما بدون مخاطب مرده است و جذب مخاطب، در صورت ایجاد شرایط مطلوب محقق می شود که از آن جمله تامین کالبدی مناسب به نام سالن سینماست. گسترش روزافزون تلوزیون و رونق ویدئوهای خانگی با کاهش مخاطبان سینما باعث تعریف جدیدی در طراحی سینما شد، که نگاه و رویکردی نو به سینما بعنوان یک مکان جمعی بود. پیدایش مجموعه های سینمایی، از طریق ایجاد انتخاب آزادانه یکی از راه حل هایی بود که برای جذب دوباره مخاطب به سینما عرضه شد. این نگاه تازه به سینما بعنوان مکان و تاکیدی که بر ارتباط میان مخاطب و سینما دارد، ناگزیر ما را به سمت ارئه مفهومی نو از فضایی واسط خواهد برد، فضایی که بعنوان یک مدیوم در پی برقراری ارتباطی نو میان سینما و شهر می باشد. چنانچه این فضای واسط را از نوع فضاهای شهری و بخصوص پاتوق ببینیم، چند مزیت بدلیل ماهیت آن خواهد داشت؛ حضور در پاتوق آزادانه، بدون محدودیت و دائمی است و چنانچه این فضای شهری در ارتباط با سینما قرار گیرد، می تواند عامل جذب مخاطب و بازگرداندن سینما به جایگاه خود در جامعه و شهر باشد. پروژه "پاتوق سینمای شیراز" فرصتی است در جهت نیل به این تعریف و دمیدن روح به اماکن سینمایی و همچنین یافتن پاسخ معمارگونه در جهت بهبود مشکلات ساختاری سینما که همان کاهش ارتباط میان مخاطبین و سینما "بعنوان یک مکان" است. در این پژوهش، نگارنده ضمن مراجعه به منابع مکتوب و مصاحبه با اهالی سینما و همچنین حضور در سینماها و مجامع سینمایی به گردآوری اطلاعات پرداخته و با تحلیل و تفسیر و جمع بندی آن ها به ارتباط ذاتی سینما و معماری و همچنین مفهوم پاتوق سینمایی پرداخته است.