تحقیقات پیشین نشان می دهد قیرهای مورد استفاده در مناطق گرمسیری ایران نمی توانند درجه عملکردی مورد نیاز برای شرایط آب و هوایی این مناطق را تامین کنند. در این پایان نامه سعی شده با توجه به خرابی های غالب در مناطق گرمسیر با اصلاح قیر، درجه عملکردی آن و میزان عمر خدمت دهی روسازی افزایش یابد. هدف از این پایان نامه مقایسه بین خصوصیات و کارایی قیرهای پلیمری با درصد های مختلف و انتخاب قیر پلیمری متناسب با درجه عملکردی مناطق گرمسیر ایران بوده است. قیرهای پلیمری بررسی شده، شامل مخلوط قیر 70-60 پالایشگاه تهران با پلیمرsbs ( استایرن بوتادین استایرن) با درصدهای وزنی 2، 4 و6 ، پلیمرldpe ( پلی اتیلن سبک) با درصدهای وزنی 2، 4 و6 و همچنین مخلوط قیر 70-60 با پلیمرcr (پودر لاستیک) با درصدهای وزنی 10، 15و 20 بوده که انواع آزمایش های کلاسیک قیر شامل درجه نفوذ، نقطه نرمی، میزان کشش پذیری، خاصیت بازگشت پذیری، پایداری و همچنین آزمایش های شارپ rv و dsr بر روی نمونه های پیرنشده و پیر شده با rtfo انجام پذیرفت. نتایج حاصل از آزمایش ها نشان داد که با افزودن پلیمر ldpe به قیر، درجه بالای عملکردی افزایش یافت، اما این افزایش در نمونه های قیر اصلاح شده با پلیمرهای sbs و پودر لاستیک بسیار چشمگیرتر بود. با وجود اثبات اثر پلیمرهایsbs، ldpe و پودر لاستیک در ارتقا عملکرد بالای قیر، عملکرد مخلوط های آسفالتی ساخته شده با قیرهای اصلاح شده نیز مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور آزمایش خزش دینامیکی بر روی نمونه های ساخته شده با قیر خالص و درصد بهینه هر پلیمر، برای پیش بینی تغییر شکل های دایمی روسازی انجام گردید. مشاهده شد نمونه های آسفالتی ساخته شده با قیر خالص در دماهای بالای روسازی مقاومت اندکی در برابر پدیده کرنش تجمعی داشتند و در مقابل با افزودن پلیمرهای ldpe و sbs به قیر، پارامتر کرنش تجمعی که به عنوان نشانه ای از خرابی شیارشدگی است، بسیار کاهش یافت. اما نمونه های ساخته شده با پلیمر پودرلاستیک به هیچ وجه نتایج مطلوبی به همراه نداشت.