هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی و مقایسه اثربخشی گروه درمانی وجودی انسان گرایانه و گروه درمانی شناختی رفتاری بر کاهش اضطراب فراگیر مبتلایان به اعتیاد انجام شد. روش اجرا: طرح پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه شامل 36 نفر از مردان مبتلا به اعتیاد مراجعه کننده به کلینیک های ترک اعتیاد منطقه 9 شهر مشهد بود که 12 نفر در گروه درمانی وجودی انسان گرایانه، 12 نفر در گروه درمانی شناختی رفتاری و 12 نفر در گروه گواه گمارش شدند. اعضای گروه وجودی انسان گرایانه تعداد 12 جلسه درمان گروهی به شیوه وجودی انسان گرایانه و اعضای گروه شناختی- رفتاری تعداد 12 جلسه درمان گروهی به شیوه شناختی- رفتاری را دریافت کردند، اما برای اعضای گروه گواه مداخله خاصی ارائه نشد. قبل و بعد از اجرای مداخله پرسشنامه حالت صفت اضطراب (stai) اشپیل برگر توسط گروه نمونه تکمیل شدند. نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که در پس آزمون، نمره اضطراب فراگیر آزمودنی های گروه وجودی انسان گرایانه نسبت به آزمودنی های گروه گواه، کاهش معناداری داشته است. همچنین نمره اضطراب فراگیر آزمودنی های گروه شناختی رفتاری نسبت به آزمودنی های گروه گواه، کاهش معناداری داشته است، اما نمره اضطراب فراگیر آزمودنی های گروه وجودی انسان گرایانه و آزمودنی های گروه شناختی رفتاری، تفاوت معناداری نداشته است. نتیجه گیری: یافته های پژوهش موید این مهم است که گروه درمانی وجودی انسان گرایانه و گروه درمانی شناختی رفتاری بر کاهش اضطراب فراگیر مردان وابسته به مواد موثر است، اما بین اثربخشی گروه درمانی وجودی انسان گرایانه و شناختی رفتاری بر کاهش اضطراب فراگیر مردان وابسته به مواد، تفاوتی وجود ندارد.