هدف از اجرای این پژوهش مقایسه اثر بخشی نقاشی درمانی و بازی درمانی بر خود پنداره و پرخاشگری دانش آموزان پسر دارای اختلال یادگیری شهر مشهد بود. بر این اساس، در قالب یک مطالعه نیمه تجربی همراه با گروه کنترل و با ارزیابی به صورت پیش آزمون، پس آزمون ، تعداد 30 دانش آموز پسر مقطع دوم، سوم و چهارم ابتدایی دارای اختلال نارساخوانی شهر مشهد به شیوه در دسترس انتخاب و در مرحله دوم به شیوه تصادفی به گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند (n2=10=n2=n1). آزمودنی های یکی از گروه های آزمایش یک دوره هشت جلسه ای به صورت هفتگی مداخله نقاشی درمانی دریافت کردند، و آزمودنی های گروه دوم نیز هشت جلسه تحت مداخله بازی درمانی قرار گرفتند در حالی که آزمودنی های گروه کنترل چنین مداخله ای دریافت نکردند و در لیست انتظار قرار گرفتند. آزمودنی های سه گروه با استفاده از فرم کودک مقیاس خودپنداره کودکان پیرز – هریس و پرسشنامه پرخاشگری کودکان agq مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که هم ارائه مداخله بازی درمانی و هم نقاشی درمانی باعث کاهش شدت پرخاشگری آزمودنی های گروه آزمایش و بهبود خودپنداره مثبت آنها در مرحله پس آزمون می شود (05/0p<). اما نتایج مداخله مربوط به بازی درمانی نسبت به نقاشی درمانی در کاهش پرخاشگری و افزایش خودپنداره موثرتر بوده است. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت ارائه مداخله مبنی بر بازی درمانی و نقاشی درمانی در کاهش شدت پرخاشگری و بهبود خودپنداره مثبت در دانش آموزان پسر مبتلا به اختلال یادگیری موثر بوده است اما بازی درمانی نسبت به نقاشی درمانی در کاهش پرخاشگری و بهبود خودپنداره مثبت نقش موثرتری داشته است. بنابراین با استفاده از این روش مداخله ای می توان در جهت بهبود خودپنداره مثبت دانش آموزان دارای اختلال یادگیری و کاهش پرخاشگری این کودکان استفاده کرد.