در بهره برداری کوتاه مدت از سیستم های قدرت، شبکه های انتقال معمولاً به عنوان بخش ثابت و غیرقابل کنترل در نظر گرفته می شوند، زیرا خطوط انتقال به جز در مواردی که خروج های پیش بینی نشده ناشی از حوادث و یا خروج های برنامه ریزی شده، برای انجام عملیات تعمیر و مراقبت به وجود می آیند، همواره در مدار قرار دارند. در این شرایط، برنامه ریزی بهره برداری سیستم به صورتی انجام می شود که با توجه به ظرفیت انتقال توان خطوط موجود، حداقل هزینه بهره برداری به دست آید. با این حال بهره بردار سیستم می تواند با تغییر آرایش سیستم از طریق انجام مانورهای کلیدزنی خطوط (transmission switching) و خارج کردن برخی از خطوط در برخی از ساعات، پروفیل ولتاژ سیستم را بهبود بخشیده و یا ظرفیت انتقال را در برخی از مسیرهای دیگر افزایش دهد و به این ترتیب از وقوع پرشدگی و اضافه بار در خطوط جلوگیری نماید. با توجه به این مسأله که پرشدگی خطوط موجب می شود که تولید ژنراتورهای ارزان تر کاهش یافته و به تولید ژنراتورهای گران تر افزوده شود، کلیدزنی برخی از خطوط و کاهش پرشدگی شبکه باعث افزایش تولید ژنراتورهای ارزان تر شده و هزینه کل بهره برداری سیستم کاهش می یابد. البته باید برای برگشت احتمالی خطوط به مدار در زمان وقوع حالت های اضطراری نیز پیش بینی و سرعت عمل وجود داشته باشد، تا از گسترش حوادث جلوگیری به عمل آید. در این تحقیق، روش های ارائه شده برای تعیین خطوط مناسب از جمله روش dc-ots و ac-ots مورد بررسی قرار گرفته است و سپس کلیدزنی خطوط انتقال به عنوان یک اقدام کنترلی پیشگیرانه در مقابل پیشامدهای احتمالی متناظر با خروج تکی ژنراتورها و یا خطوط در برنامه ریزی انرژی و ذخیره چرخان در نظر گرفته شده است.