یکی از جدیدترین روش¬های طراحی در مهندسی عمران، کاهش حساسیت سازه به مقاومت هر جزء آن و پیشگیری از خرابی پیشرونده است. شیوه¬های نوین طراحی ظرفیتی به ویژه در مباحثی نظیر پدافند غیرعامل که شناسایی بارگذاری پیش از وقوع، ناممکن یا با عدم قطعیت¬هایی حتی بیش از زلزله همراه است، مطرح شده¬اند. پدیده خرابی پیشرونده نخستین بار پس از ویرانی ساختمان رونان پوینت در سال 1968 مورد توجه قرار گرفت و در سال¬های اخیر حوادث دیگری مانند بمب¬گذاری ساختمان فدرال موراه 1995 و حملات تروریستی به ساختمان¬های مرکز تجارت جهانی در سال 2001 محققان را به سمت مطالعه دقیق¬تر این پدیده سوق داد. علاوه بر عوامل غیرطبیعی، حوادث طبیعی نیز از عوامل مسبب خرابی پیشرونده می¬باشد. این پدیده در حوادثی چون زلزله 1994 نورتریج و 1995 کوبه مشاهده گردید. به طور کلی پدیده خرابی پیشرونده خرابی تمام و یا قسمت عمده¬ای از یک سازه است که با گسیختگی موضعی در بخشی از سازه شروع شده و می¬تواند پایداری کل سازه را تهدید نماید. به طور دقیق¬تر، خرابی پیشرونده یک فرآیند زنجیروار از انهدام می¬باشد که در نتیجه از دست رفتن یک یا تعدادی از اجزای باربر آغاز و سپس گسترش می¬یابد. در این پایان¬نامه برآنیم تا تاثیرات مولفه قائم زلزله بر پتانسیل خرابی پیشرونده را در ساختمان-های دارای قاب خمشی بتنی در حالت¬های متقارن و حالتی که به دلیل خروج از مرکزیت مرکز جرم دچار پیچش می¬گردند بررسی کنیم. برای رسیدن به این هدف، از دو نوع مدل سه بعدی ساختمان سه طبقه و شش طبقه استفاده شده است. جهت ارزیابی اثرات پیچش، همان سازه در سه حالت متقارن و با خروج از مرکزیت های 10% و 20% بررسی شد. همچنین با هدف درک اثرات مولفه قائم زلزله، سازه در دو حالت دو مولفه ای و سه مولفه ای مورد ارزیابی قرار گرفت. ( در مجموع 252 تحلیل دینامیکی غیر خطی انجام گرفته است)در نهایت اثرات مولفه قائم زلزله و نامتقارنی ساختمان بر پتانسیل خرابی پیشرونده با استفاده از معیارهای پیشنهادی بررسی گردید.